#priwreadbooks ถึงสถานีแห่งความสุขแล้วปลุกฉันด้วย

#Piccolo ทีโม่ หลิน เขียน ภาวิตา ทองเจริญ แปล

นิยายเล่มนี้ มีจุดเริ่มต้นมาจากนิยายภาพ wake me up at happy land

เรื่องราวของ ฉีปู่ตุ้น ตำรวจสายสืบวัยเกษียณทำงานรับใช้ประชาชนบนเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้มากว่า 40 ปี เกาะแห่งนี้มีลักษณะคล้ายดอกไม้ แถมยังปลูกดอกไม้สีขาวกลีบบางเบาที่จะผลิบานและปลิวไสวในฤดูร้อน เหมือนเจ้าสาวที่ผ้าคลุมหน้าสีขาว จนได้รับชื่อว่าเกาะแมกโนเลียขาว

เขาทำงานอย่างมุ่งมั่นมาตลอดชีวิต ไม่สนใจภรรยาและลูกของตนเอง เพราะคิดว่ายังมีเวลาหลังเกษียณอายุ ฉีปู่ตุ้นหวังว่าจะชดเชยเวลาที่เคยทุ่มเทให้กับงานหนักซึ่งเคยเบียดเบียนช่วงเวลาความสุขของภรรยากับลูกให้จงได้

แต่แล้วกลับไม่เป็นเช่นนั้น หลังจากที่เกษียณได้ไม่นาน ภรรยาก็ล้มป่วยจากโรคมะเร็งกล่องเสียง แถมเขายังไปหักหาญน้ำใจโดยการบีบบังคับให้ภรรยาเข้ารับการรักษาโดยการตัดกล่องเสียงทิ้ง เพื่อรักษาชีวิตเธอเอาไว้ เขากลายเป็นคนเห็นแก่ตัวในสายตาของภรรยาและลูกชาย และสุดท้ายก็ยังรักษาชีวิตเธอไว้ไม่ได้

เมื่องานศพสิ้นสุดลง เขาและลูกชายก็ทยอยเก็บของของภรรยา พวกเขาเจอแผ่นซีดีเก่าอันหนึ่งถูกเก็บซ่อนอยู่ มันคือแผ่นเพลงที่ภรรยาของเขาเกือบได้เป็นนักร้องที่เฉิดฉาย แต่กลับถูกนักข่าวเปิดเผยการตั้งครรภ์ของเธอ ซึ่งก็คือลูกชายของพวกเขา ชีวิตการทำงานของเธอจบลง และเริ่มต้นด้วยการเป็นภรรยาและแม่มาตั้งแต่วันนั้น คืนนั้นเขาทะเลาะกับลูกชาย และเช้าวันต่อมาลูกชายของเขาก็หนีไปอยู่ที่อื่น

วันหนึ่งเขาตัดสินใจว่าจะออกเดินทางเพื่อตามหา “สถานีแห่งความสุข” หนึ่งในบทเพลงของภรรยาที่เคยขับขาน ความสุขที่ตนเองได้ทำหล่นหายไป ระหว่างการเดินทาง (รวมถึงการเผลองีบหลับ) เขากอดเก็บความรู้สึกผิดบาปกับแผ่นป้ายแขวนคอที่เขียนว่า “ถึงสถานีแห่งความสุข แล้วปลุกฉันด้วย”

โดยที่เริ่มแรก ฉี่ปู่ตุ้น ได้ออกเดินทางจากแผ่นดินบ้านเกิด ท่องเรือสำราญไปกับกัปตันเด็กสาวที่รู้จักกับเขาตั้งแต่สมัยเธออยู่มัธยมปลาย ผ่านไปสองสามประเทศ เขาได้แยกทางกับกัปตัน และออกเดินทางต่อตามลำพัง ไปอีกหลายๆ ประเทศ โดยกินเวลา 3 ปี

เขาได้พบกับคนจำนวนมาก สอบถาม พูดคุย พบเรื่องราวมากมายในสถานที่ต่างๆ เพื่อหวังว่าผู้คนแต่ละสถานที่จะพาไปพบกับสถานี (หรือสถานที่) ที่มีความสุขเสียที ซึ่งตลอดการเดินทาง เขาก็เกิดคำถามขึ้นกับตัวเองตลอดว่า เขาจะพบความสุขในอนาคตได้อย่างไร

“ความสุข บางครั้ง ยิ่งอยู่ใกล้เอื้อมมือเท่าไร ก็ยิ่งถูกเข้าใจผิด คิดว่าแสวงหาง่ายดายอย่างไม่สิ้นสุด เมื่อผู้คนสูบเติมมันเข้าไปอย่างไร้ขอบเขต ก็อาจทำให้ความสุขที่เคยเรียบง่ายบิดเบือนกลายเป็นกิเลสที่ถูกเติมแต่ง เปลี่ยนเป็นความรู้สึกพึงพอใจที่พ่วงมากับสิ่งของที่ใช้เงินทองแลกมา เพียงแต่ความพอใจในสิ่งของก็ไม่ใช่แก่นแท้ของความสุขอยู่ดี”

บางทีความสุขอาจจะต้องใช้ความกล้าหาญที่จะเดินไปข้างหน้า
และความกล้าที่จะบอกลา เพื่อพบกับสิ่งที่ดีกว่าในอนาคต

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า