#priwreadbooks ทัวร์คนบาปกับคำสาปฟาโรห์

#AvocadoBooks บุญมนัสสวัสดี ปาลกะวงศ์ ณ อยุธยา เขียน

“ที่นี่อาจไม่ใช่ดินแดนที่พูดได้เต็มปากว่าอยากกลับมาให้บ่อยเท่าที่มีโอกาส แต่ก็ไม่มีช่วงไหนเลยที่เสียใจที่ตัดสินใจมา”

จากทริปในตำนานของนักท่องเที่ยวไทย 22 ชีวิตที่ฮือฮาจนแฮชแท็ก #อียิปต์อีสัส ติดเทรนด์ในทวิตเตอร์ต่อเนื่องหลายวัน และไกด์ชาวอียิปต์ชื่อนาวี ผู้รับหน้าที่ดูแลนักท่องเที่ยวชาวไทยให้อิ่มท้องและอิ่มใจในทุกสถานที่

บันทึกการเดินทางแห่งความวายป่วง ความเด๋อ และเรื่องเหวอๆ ของพวกเขาที่หลวมตัวไปผจญภัยร่วมกันในประเทศอียิปต์ พร้อมเกร็ดทางประวัติศาสตร์ ชมความอลังการของมหาพีระมิดแห่งกีซา ความมหึมาของห้องสมุดอเล็กซานเดรีย เยือนป้อมซิทาเดล ไปหุบผากษัตริย์ พบฟาโรห์ ขี่อูฐสัมผัสสายลมร้อนกลางทะเลทราย ล่องเรือสำราญกลางแม่น้ำไนล์สูดอากาศสดชื่น หรือทนทรหดหัวโยกตัวโยนข้ามคืนบนรถไฟตู้นอนน้ำท่าไม่ได้อาบ พ่อค้าประจำเมืองต่างๆ ที่แวะมาสร้างสีสันในรูปแบบของลีลาการขายสินค้าไม่ซ้ำยุทธวิธี

ผู้เขียนออกตัวตั้งแต่ปฐมบทว่าทริปนี้เป็นการเดินทางแบบทัวร์ส่วนตัว เธอจึงเปิดเรื่องด้วยการแนะนำวิธีเตรียมตัวสำหรับเดินทางแบบกรุ๊ปทัวร์โดยละเอียด เช่น ต้องเป็นคนที่มีคุณสมบัติแบบไหนถึงจะเหมาะแก่การเที่ยวแบบหมู่คณะและมีไกด์นำ

การตรงต่อเวลาเป็นเรื่องสำคัญแค่ไหน วิถีกินง่ายอยู่ง่ายปรับตัวให้เข้ากับทุกสถานการณ์จำเป็นอย่างไร ไปจนถึงสิ่งของต้องประสงค์ที่นักเดินทางควรรู้ไว้ใช่ว่าก่อนแพ็คกระเป๋า เช่น ไม่ควรพกอาหารแห้งที่ทำจากหมูติดตัวไปด้วย เพราะอียิปต์เป็นประเทศมุสลิม หรือ ห้ามนำโดรนเข้าประเทศโดยไม่ได้รับอนุญาตโดยเด็ดขาด เมื่อเดินทางไปถึงอียิปต์แล้วก็ควรซื้อเสื้อผ้าของชาวท้องถิ่นสวมใส่ตลอดทริป โดยเฉพาะชุดจีลาบิญาที่เป็นเสื้อคลุมตัวยาว เพราะเครื่องแต่งกายประจำถิ่นช่วยคลายร้อนจากแดด ลม และฝุ่นทะเลทรายได้

การมากับทัวร์แบบนี้ “เป็นเหมือนการจ้างเทรนเนอร์มาช่วยวางแผนโภชนาการ ถึงไม่ชอบแต่ก็กินซะ มันมีประโยชน์ ช่วยบังคับให้กระดิกไปออกกำลังชนิดที่ธรรมดาก็คงไม่ลุกขึ้นมาทำ เป็นแพ็กเกจที่ช่วยให้เราได้รับสารอาหารทางการเที่ยวครบหมู่มากขึ้น”

“จากเพื่อนของเพื่อน แม่ของเพื่อน พ่อของเพื่อน เหลือแต่ความเป็นเพื่อนที่พอดิบพอดี ถูกจริตถูกคอ นึกอยากยืดอายุทริปนี้ให้นานกว่านี้อีกสักหน่อย อยากเที่ยวอียิปต์สักเดือน… เหมือนใครสักคนเคยพูดไว้ว่า เที่ยวที่ไหนไม่สำคัญเท่าเที่ยวกับใคร และเพราะเสพติดบรรยากาศแบบนี้ ดาดฟ้าเรือจึงเป็นแหล่งสิงสถิตประจำยามค่ำคืนของชาวไทยตลอดระยะเวลา 3 วันที่ล่องแม่น้ำ”

ความสนุกของเรื่องจึงไม่ใช่การตื่นเต้นกับโบราณสถาน หรือกับวิถีชีวิตแบบต้นตำรับขนาดนั้น แต่สนุกโดย “บรรยากาศ”

จุดหมายปลายทางไม่สำคัญเท่ากับเรื่องราวระหว่างทาง

อ่านจบแล้ว จากเดิมที่อยากเห็นพีระมิด มหาสฟิงซ์ แต่พออ่านการเดินทาง แสงแดดอันแผดเผา ฝุ่นปกคลุม โดนไถวันดอลลาห์แทบจะทุกที่ เริ่มขึ้นตั้งแต่ห้องน้ำในสนามบินไปจนถึงเคาท์เตอร์แลกเงิน ก็เริ่มไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่ละ 555

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า