#priwreadbooks ที่จริงวันนี้ก็ดีนะ

#Bloom เรื่องราวและภาพวาดของนักเขียนคูคย็องซอน

ความเรียงสอดแทรกภาพประกอบเรื่องราวเปี่ยมแรงบันดาลใจของคูคย็องซอน นักวาดภาพผู้สูญเสียการได้ยินและกำลังจะสูญเสียการมองเห็น เล่าเรื่องผ่านตัวละครกระต่ายหูโต เพื่อแทนตัวเธอที่สูญเสียการได้ยินหลังจากเธออายุได้เพียง 2 ปี เจ้ากระต่ายหูโตชื่อเบนนี่

เพราะพูดไม่ได้แถมหูก็ยังไม่ได้ยินจึงใช้วิธีวาดรูปเพื่อบอกสิ่งที่ต้องการกับคนอื่นอยู่บ่อยๆ แม่กลัวว่าลูกไม่ได้พูดแล้วลิ้นจะแข็ง จึงฝึกให้ดุนลูกอมในปาก ต้องให้ลิ้นขยับบ่อยๆ เท่านั้นลิ้นจึงจะไม่แข็ง

แม่ยังฝึกให้ลูกเปล่งเสียงโดยให้ลูกจับลำคอของแม่เอาไว้เพื่อฝึกรับรู้โทนเสียงจากนั้นให้ลูกเปล่งเสียงพร้อมกับจับลำคอตัวเอง

จนมาวันหนึ่งเริ่มมองไม่เห็นเวลากลางคืน เดินชนโน่นชนนี่จนบาดเจ็บบ่อยๆ จึงไปโรงพยาบาลแผนกจักษุ หมอบอกว่าเป็นโรคจอตามีสารสี เป็นโรคจอประสาทตาเสื่อมที่ถ่ายทอดทางพันธุกรรม เกิดจากการเสื่อมสภาพของเซลล์รับแสงของจอประสาทตา

ทุกย่างก้าวแห่งการเติบโต มักมีกำแพงสูงชันให้ข้ามฝ่า กำแพงแล้วกำแพงเล่า

เพิ่งได้เรียนรู้วิธีใช้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วยการมองเห็น แต่กำลังจะถูกพรากความสุขทั้งหมดไป

เพราะแม้ไม่ได้ยิน แต่ก็ยังได้เลือกซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ได้สนุกกับของสะสมเล็กๆ น้อยๆ ได้มีความสุขเล็กๆ จากการชื่นชมทิวทัศน์อันงดงาม และได้พิมพ์ข้อความส่งถึงคนที่รัก

ทำไมต้องพรากดวงตาอันแสนสำคัญไปด้วย คงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมัน ทำไมมีแค่ฉันที่ต้องถูกพรากของสำคัญไปด้วย โรคที่เคยเป็นสีเทาตอนนี้กลับมืดมนจนไม่เห็นแสง

แม้ว่าสักวันคงต้องใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่มองไม่เห็นอะไรเลย แต่ก็ยังหลงเหลือประสาทสัมผัสอื่นๆ อยู่ ดังนั้น ของขวัญในทุกๆ เช้าคือ การที่ยังคงมองเห็นอยู่ วันดีๆ ที่ยังทำอะไรบางอย่างได้ด้วยตัวเองก็เหมือนเป็นปาฏิหาริย์แล้ว ยังคงมีเรื่องราวที่อยากทำอยู่อีกเยอะเลย เพราะอย่างนั้นจึงคิดว่า

ควรใช้ชีวิตอย่างมีความสุขต่อไป

เธอจึงเริ่มเขียนรายการสิ่งที่อยากทำก่อนตาย (bucket list) และทำมันตั้งแต่วันนี้ เช่น

• มีห้องทำงานของตัวเองและตกแต่งตามใจชอบ
• ต้มซุปสาหร่ายให้แม่
• คืนดีกับเพื่อนสนิทสมัยเด็ก
• ท้าทายชิงรางวัลนักเขียน
• ใส่ชุดแต่งงาน
• ไปเที่ยวด้วยกันทั้งครอบครัว

นักเขียนคูลงมือทำตาม bucket list ของตัวเองโดยไม่คาดหวังผลลัพธ์ ขอแค่ได้ลงมือทำมันอย่างสุดความสามารถก็เพียงพอแล้ว โลกที่เคยเป็นสีเทาเริ่มกลับมามีสีสัน ทุกวันมีเรื่องให้ทำมากมายจึงเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ทุกวันกลายเป็นวันอันแสนล้ำค่า

แม้ไร้ซึ่งแสงสว่างหรือเสียงใดๆ แต่ร่างกายยังคงรับรู้ได้

เราผู้ยังมีสายตาดีอยู่ มักเผลอมองข้ามสิ่งสวยงามรอบตัวและคุณค่าของโอกาส

“ที่จริงวันนี้ก็ดีนะ”

//ยืม ebook จาก TKRead