#priwreadbooks นักเรียนของฉันตายยกห้อง คืนเดียว 24 ศพ

#แพรวสำนักพิมพ์ Kurara Himukano เขียน ฉวีวงศ์ อัศวเสนา แปล

“คิตาฮาระ มาโฮโกะ” เป็นครูประจำชั้นนักเรียนปีสองห้องซี คืนหนึ่งเธอได้รับข้อความจากนักเรียนของตัวเองพร้อมๆ กันถึง 4 คน พวกเขาอยู่ในสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก ทำให้เธอต้องรีบขี่จักรยานจากคอนโดไปยังโรงเรียนในตอนมืดนั้นเอง

“อะไรกัน นั่นมันอะไรกัน”

และพอเขาเอื้อมมือไปกดสวิตซ์ไฟ ห้องเรียนก็สว่างจ้าขึ้นทันใด ภาพสยองขวัญปรากฏขึ้นต่อสายตาในบัดดล

เด็กชายเด็กสาวนอนเกาะก่ายกันอยู่ตรงกลางห้องเรียน ราวสามสิบคนเห็นจะได้บางคนอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียน บางคนอยู่ชุดลำลอง ทั้งหมดไม่ว่าหญิงหรือชายนอนสุมกันอยู่บนพื้นราวกับถูกเก็บรวมกันก่อนเอามาทิ้งไว้ แต่ละคนอยู่ในท่าต่างๆ กัน บ้างอยู่ในท่านอนพาดตัวคว่ำหน้าลงไปบนร่างของอีกคน บ้างอยู่ในท่ากอดรัดมือกับเท้าก่อนจะวางทับเกาะก่ายกัน มีคนที่นอนหงายอยู่กับพื้นคนเดียวด้วย

เด็กหนุ่มบางคนใบหน้าบวมแดงคล้ำ ตา จมูก ปาก และทั่วใบหน้ามีแผลฉีกขาด เลือดไหลเหมือนถูกชกต่อยอย่างารุนแรง แยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร เด็กสาวบางคนกำมีดคัตเตอร์อันใหญ่บ้างเล็กบ้าง และข้างๆ ตัวมีอะไรที่เหมือนกับนิ้วคนหล่นเกลื่อนอยู่

เด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกทุบหัวจนกะโหลกยุบใบหน้าบิดเบี้ยว เด็กหนุ่มอีกคนที่ถือไม้เบสบอลล้มทับอยู่ข้างบนก็ดูเหมือนจะถูกอีกคนจู่โจมด้วยอาวุธสังหาร เพราะเนื้อแก้มหลุดหายไป ปากฉีก คอถูกฟันเกือบขาด มีไม้ฉากโลหะอันใหญ่ตกอยู่ข้างๆ เด็กสาวที่ถูกทุบหัวกรีดหน้าเป็นแผลเหวอะหวะและจมูกถูกเฉือนทิ้งไป

เด็กคนหนึ่งถูกเสียบด้วยก้านไม้กวาดเข้าทางปากทะลุลงไปถึงอวัยวะภายในอยู่ในสภาพเหมือนอาหารเสียบไม้ อีกคนถูกทิ่มด้วยก้านไม้ยาวแหลมเข้าไปที่กระบอกตาและสีข้างจำนวนนับไม่ถ้วน จนดูเหมือนตัวเม่นที่พ่ายแพ้การแข่งกันเป็นจ่าฝูง เด็กแต่ละคนต่างนำทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ในห้องเรียนมาใช้เป็นอาวุธสังหารกันและกัน

เด็กหลายคนถูกรัดคอด้วยเข็มขัดจนเลือดคลั่ง หน้าบวมเป่ง ดวงตาว่างเปล่าไร้แววเหลือกลาน ดูสงบกว่าคนอื่นๆ แต่ความทุกข์ทรมานนั้นคงสุดจะจินตนาการ ซึ่งจะเห็นได้จากน้ำขุ่นข้นคล้ายอุจาระและปัสสาวะที่เจิ่งนองอยู่ด้านล่างของลำตัว

นักเรียนในห้องของเธอฆ่ากันเองจนเสียชีวิตในคืนเดียวกัน ในห้องเรียนของเธอพร้อมกันถึง 24 คน นอกจากตำรวจกว่าหลายร้อยนายจะมารวมพลสืบเรื่องนี้แล้ว ในฐานะครูประจำชั้น เธอก็ไม่สามารถปล่อยวางได้ จึงต้องสืบหาเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

คดีศพ 24 คน ที่โรงเรียนยังไม่ทันคลี่คลาย นักเรียนที่เคยหายตัวไปก่อนหน้าก็ถูกพบเป็นศพในเวลาต่อมา และก็ยังมีคนตายมาอย่างต่อเนื่อง “มาโฮโกะ” เชื่อว่าโศกนาฏกรรมเหล่านี้ต้องเกี่ยวข้องกับ “มิยาตะ โทโมเอะ” เด็กสาวที่ตกเป็นเป้าการ กลั่นแกล้งของเพื่อนร่วมห้องรวมทั้งเด็กคนอื่นๆ ในโรงเรียน และถูกกล่าวหาว่าเธอมี ดวงตาปีศาจ ที่หากใครเผลอไปมองเข้าก็จะเสียสติ แต่เธอคนเดียวจะทำได้อย่างไร?

เมื่อการกลั่นแกล้งรังแกลุกลามจนกลายเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ ใครกันที่ต้องรับผิดชอบ?

บทที่ 1 คิตาฮาระ นาโฮโกะ — ครูประจำชั้นนักเรียนปีสองห้องซี ที่เก็บงำความลับบางอย่างเอาไว้เพราะหวังว่ามันจะคลี่คลายไปในด้านดีได้เอง

บทที่ 2โนโนมุระ โมโมฮิซะ — นายตำรวจอารมณ์ร้ายที่กดข่มพฤติกรรมรุนแรงเอาไว้ พ่อของนักเรียนหญิงชั้นปีหนึ่ง ที่นักเรียนหญิงคนนี้บังเอิญไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์กลั่นแกล้งโทโมเอะ แต่เธอกลับรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด

บทที่ 3 มิยาตะ โทโมเอะ — นักเรียนหญิงผู้ตกเป็นเหยื่อของการกลั่นแกล้งรังแกในโรงเรียน อีกทั้งยังถูกคนเกือบทั้งโรงเรียนคว่ำบาตรจนต้องดิ้นรนหาทางเอาคืนด้วยตัวเอง

บทที่ 4 ซาโนะ มายะ — นักเรียนหญิงอีกคนที่อยู่คนละโรงเรียนคนละจังหวัด แต่เธอสองคนเจอกันได้เพราะการรวมกลุ่มของคนที่ถูกกลั่นแกล้ง และเธอคือผู้ครอบครอง “ดวงตาปีศาจ” ที่มีพลังอำนาจสูงกว่าทุกคน

มนุษย์เรามีด้านมืด ด้านที่ไม่ดีอยู่ในตัวด้วยกันทั้งนั้น ขึ้นกับว่าเราจะหาทางปลดปล่อยมันออกมาอย่างถูกวิธีหรือเปล่า เรามองว่าเป็นหนังสือฆาตกรรมที่มีความแฟนตาซีหน่อยๆ เพราะชีวิตจริงน่าจะหาคนที่มีดวงตาปีศาจได้ยากอยู่ แต่ชีวิตจริงคนที่ปล่อยพลังด้านลบหรือมีการสื่อสารอะไรบางอย่างที่ทำให้คนรู้สึกเศร้า (จนอยากฆ่าตัวตาย) หรือเกรี้ยวกราด (จนอยากฆ่ากันเอง) อันนี้น่าจะมีอยู่จริง