#priwreadbooks บ้านข้ามเวลาสำหรับเยียวยาความเจ็บปวด

#น้ำพุสำนักพิมพ์ คิมฮายอน เขียน สุมาลี สูนจันทร์ แปล

บนเส้นทางที่แสนคุ้นเคย เส้นทางที่เดินผ่านทุกวัน บ้านหลังเล็กๆ ที่ไม่คุ้นตาก็พลันปรากฏขึ้น คุณยายท่าทางใจดียืนอยู่หน้าประตูรั้วสีน้ำเงิน รอต้อนรับสมาชิกใหม่ด้วยใจจดจ่อ มีเพียงคนที่สวมรองเท้าผ้าใบสีขาวเท่านั้นที่จะทำให้มองเห็น

โดยเด็กทั้งสี่คน คังมิน จายอง อีซู และซอนมี เหมือนถูกชะตากำหนดให้เจอรองเท้าผ้าใบสีขาว และเมื่อพวกเขาสวมใส่มันก็ทำให้มองเห็นและก้าวสู่บ้านข้ามเวลา

มีกฎเพียง 3 ข้อ

• ข้อแรก ห้ามบอกคนอื่นเกี่ยวกับรองเท้าสีขาว และบ้านหลังนี้ ถ้าใครคนใดคนหนึ่งบอก บ้านนี้ก็จะหายไป แม้จะใส่รองเท้าอยู่ก็ตาม
• ข้อสอง ต้องมาที่บ้านนี้อย่างน้อยสัปดาห์ละสามครั้ง แต่มาแล้วจะอยู่กี่นาทีหรือกี่ชั่วโมงก็ได้
• ข้อสาม เมื่อสมาชิกทั้งสี่คนมาอยู่ที่บ้านพร้อมกัน เวลาจะหยุดเดิน ทั้งในบ้านนี้และโลกภายนอก ถ้าเข้ามาตอน 4 โมงเย็น ไม่ว่าจะอยู่นานแค่ไหน ออกไปก็จะยังเป็น 4 โมงเย็น

ถ้าใครทำตามได้ ณ วันสิ้นปี 31 ธันวาคม จะสามารถเลือกประตูที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ ไม่ว่าจะในอดีต (ก่อนไม่เกิน 5 ปี) ปัจจุบัน หรือแม้แต่อนาคต (หลังจากนี้ไม่เกิน 5 ปี)

เรื่องนี้ผสมความเป็นแฟนตาซีที่ไม่ได้ดูหวือหวา แต่เน้นปัญหาดราม่าผ่านตัวละครสี่ตัวหลัก

• จายอง เหยื่อที่โดนกลั่นแกล้งในโรงเรียน แต่บอกใครไม่ได้ ยอมโดนรังแกทั้งร่างกายและจิตใจ
• ซอนมี ผู้มีแม่ที่เป็นมะเร็งขั้นสุดท้าย ที่มีแนวโน้มไม่รอดชีวิต
• อีซู เด็กที่ต่อต้านสังคม พกมีดอยู่กับตัวตลอดเวลา ไม่ได้รับการเลี้ยงดูที่ดีจากพ่อและแม่
• คังมิน ผู้คุ้นเคยกับที่นี้เป็นพิเศษ เป็นคนที่ชอบชวนคุย ช่วยเหลือคน ชีวิตสุดแสนจะดี ไร้ทุกข์ ยิ้มแย้มแจ่มใส ที่กุมความลับเอาไว้ว่า เขาเคยมาเยือนบ้านนี้แล้วครั้งหนึ่ง และครั้งนั้นเขามีชีวิตที่เป็นเด็กนิสัยไม่ดีเอามากๆ

จายอง คือตัวเดินเรื่องหลัก คนอื่นก็เดินเรื่องถัดมา จายองกับอีซูอยู่โรงเรียนใกล้กัน จายองถูกเพื่อนที่เคยสนิทกันกลั่นแกล้ง อีซูรู้เรื่องราวพวกนี้จากกลุ่มแชท เพราะเพื่อนในห้องอีซูเป็นแฟนกับคนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทของจายอง

ซอนมีพยายามให้ความช่วยเหลือจายอง โดยให้คำแนะนำที่ดี ส่วนคังมินพยายามปลอบประโลมจายอง สุดท้าย จายองตัดสินใจไม่ไปโรงเรียน และขอมาหลบอยู่ในบ้านข้ามเวลานี้แทน แต่อาจารย์ที่ปรึกษาและแม่ของเธอก็รู้เรื่องเข้าจนได้

คังมินเขียนจดหมายหาพ่อบ้านของบ้านข้ามเวลาว่า “เขาคือใครและเขาคุ้นเคยที่นี้มาก”

ซอนมีก็เขียนจดหมายขอให้เลื่อนวันเลือกประตูเข้ามา เพื่อช่วยชีวิตแม่ของเธอ แม้สุดท้าย ความตายก็พรากแม่เธอไป แต่เธอก็ไม่เสียใจ เพราะได้ทำทุกอย่างเพื่อแม่ ตามที่พ่อบ้านแนะนำ

จายองถูกเพื่อน (ที่เคย) สนิทอีกคนหลอกไปพบ แต่จริงๆ หลอกไปให้ถูกทำร้าย จายองขอให้อีซูมาช่วย อีซูก็เผลอไปแทงคนที่จะทำร้ายจายอง จนเกือบตาย อีซูตัดสินใจหนีออกจากบ้าน หลบได้พักใหญ่ๆ จนโดนอันธพาลชิงเงินสดไป ก็เลยขอความช่วยเหลือจากซอนมี กลับมาเจอทุกคนที่บ้านข้ามเวลาอีกครั้ง

เขาตัดสินใจกลับไปหาแม่ (ที่ไม่ลงรอยกัน) และก็โดนจับกุมในวันนั้น เท่ากับสิทธิ์ในการเลือกประตูของเขาก็จบลง เนื่องจากไม่สามารถมาที่บ้านนี้ได้อีกแล้ว

เมื่อทั้งสี่คนได้มาอยู่ด้วยกัน ก็เกิดมิตรภาพและการเปลี่ยนแปลงอันยิ่งใหญ่ จายองเริ่มมั่นใจว่า ในโลกนี้ ยังมีคนเหล่านี้ที่ใจดี จิตใจดี คอยช่วยเหลือตน เข้าใจตนเป็นอย่างดี

“เคยรักตัวเองมากกว่าคนอื่นบ้างไหม
เคยทำเพื่อตัวเองมากกว่าทำเพื่อคนอื่นบ้างไหม
เคยเห็นใจตัวเองมากกว่าเห็นใจคนอื่นบ้างไหม”

จายอง ตัดสินเลือกประตูปัจจุบัน ไม่ได้คืนรองเท้าผ้าใบ ไม่คืนความทรงจำ และอีกสองคนที่ตัดสินใจเลือกประตูเพื่ออนาคตที่ดี คืนรองเท้าผ้าใบ และลืมเลือนเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่

ผ่านไป 4 ปี ทุกคนจะได้กลับมาพบกันใหม่อีกครั้ง แม้อีกสองคนจะจำเรื่องราวไม่ได้ก็ตาม

สำหรับการมีชีวิตใหม่ของคนเราคงไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเหมือนในนิยาย เพราะฉะนั้นอยู่กับปัจจุบันสำคัญที่สุด

เป็นเล่มที่อ่านแล้วคิดถึง หมาป่าโดดเดี่ยว ปราสาทเดียวดาย ในกระจก พล็อตเรื่องคล้ายๆ กันมาก ต้องเข้า/ออก ทีละคน แต่ละคนจะไปโผล่ย่านที่ตัวเองอยู่อาศัย ออกไปพร้อมกันไม่ได้ ไปหาคนอื่นก็ไม่ได้ แต่อาจจะไม่แฟนตาซีเท่า เพราะยังอยู่ใน วัน/เวลาปัจจุบันเดียวกัน

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า