#priwreadbooks วันนี้ฉันตัดสินใจให้เวลากับตัวเอง

#WeLearn โอรียออิน เขียน สุมาลี สูนจันทร์ แปล

เพราะฉันยังต้องเดินต่อไปอีกนานแสนนาน ฉันจึงตัดสินใจรอตัวฉันเอง

ว่ากันว่ายิ่งเวลาผ่านไปคนเราก็ยิ่งใช้ชีวิตโดยคิดถึงแค่ตัวเอง แต่ใจของฉันกลับยิ่งหดเล็กลง ทั้งที่ฉันตั้งใจจะออกไปเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อตัวเอง แต่ทว่าสุดท้ายตลอดทั้งวันนั้น ฉันกับคิดถึงแต่คนอื่นมากกว่าตัวเอง

A: ฉันก็อยากออกเดินทางไปรอบโลกเพื่อวาดรูปบ้างจัง แต่อดกังวลเรื่องนู่นนี่นั่นไม่ได้ อย่างเรื่องอายุ
B: รุ่นพี่คนหนึ่งที่ฉันรู้จัก อายุมากกว่าเธอตั้ง 10 กว่าปี เขาลาออกจากบริษัทเมื่อปีก่อน แล้วออกเดินทางไปรอบโลก น่าจะมีสิ่งที่สำคัญกว่าอายุนะ

หากให้เวลากับมันอย่างเพียงพอ สุดท้ายมันก็จะงอกเงยขึ้นมาอวดโฉมให้เราเชยชม การให้เวลากับแต่ละสิ่งอย่างเพียงพอเป็นเรื่องที่จำเป็นทั้งต่อต้นไม้และต่อตัวเราเอง

หากรีบร้อนอาจเกิดอุบัติเหตุหรืออันตรายตามมา และมันอาจพรากบางสิ่งไปจากเรา ฉะนั้นเราควรทำอย่างช้าๆ มากกว่ารีบร้อน เพราะชีวิตของเราสำคัญและมีคุณค่า

ไม่มีใครที่เติบโตมาในครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีใครได้พบกับคนรักที่ดีพร้อมทุกอย่าง ไม่มีสิ่งใดบนโลกใบนี้ที่เติบโตโดยไร้บาดแผล

เพียงแค่ดวงอาทิตย์ส่องแสงเจิดจ้าลงมาไม่ถึง เพียงแค่ไม่อยากเติบโตสูงขึ้น ก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นเรื่องเลวร้ายเสมอไป ต้นไม้ที่เติบโตท่ามกลางแสงแดดนับว่าเป็นชีวิตที่ดี เพราะมันสามารถมอบดอกผลและร่มเงาให้กับเราได้ แต่ต้นไม้ที่ต้องฟันฝ่าอุปสรรคจนกลายเป็นเครื่องนำทางให้แก่ผู้อื่นได้อย่างผักกาดน้ำ ก็เป็นชีวิตที่ดีเช่นกัน

การเก็บความคิดดีๆ ไว้ใกล้ตัว ไม่ว่าจะเป็นหนังสือดีๆ หรือคนดีๆ เป็นสิ่งสำคัญมาก เพราะหากเราได้ยินเรื่องราวดีๆ บ่อยๆ เราก็จะชุ่มฉ่ำไปด้วยสิ่งดีๆ ดั่งเสื้อผ้าที่เปียกปอนด้วยปรอยฝน

พ่อ: ออนจอง
ฉัน: คะพ่อ
พ่อ: ตอนนี้เวลาที่พ่อกับแม่จะใช้ชีวิตต่อไปนั้น เหลือน้อยกว่าเวลาที่พ่อกับแม่ได้ใช้ชีวิตผ่านมาแล้วนะ

อาการหลงลืมเป็นเรื่องที่คนในวัยแม่คุ้นเคยกันดี การที่ทุกคนพากันลืมแบบนั้นอาจเป็นเพียงเรื่องตลกสำหรับพวกท่าน ขณะที่แม่เห็นเป็นเพียงเรื่องขำๆ แต่ฉันอดวิตกไม่ได้ทุกทีเพราะฉันยังไม่พร้อมจะยอมรับว่ากาลเวลาของแม่กำลังผ่านเลยไป

หนังสือที่มีชื่อเรียกว่าคน เป็นหนังสือเล่มโตมโหฬาร เป็นหนังสือที่ดูไร้ตอนจบ เมื่อเปิดอ่านทีละหน้าก็จะได้ทำความรู้จักกับคนคนนั้นไปเรื่อยๆ เราอาจเก็บหนังสือเล่มนี้ไว้กับตัวเราเปิดอ่านไปตลอดชีวิต แต่กับหนังสือบางเรื่องเราอาจปิดมันลงกลางคัน แล้วบางครั้งก็แอบเปิดขึ้นมาอีก การได้รู้จักคนคนหนึ่งพร้อมกับความสุขและความเศร้า

ฉันในตอนนี้ ถูกสร้างขึ้นจากทุกคนที่ฉันเคยชอบ

เพื่อน อาจหมายถึงคนที่เราสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กๆ อาจหมายถึงคนที่สนิทกันอย่างรวดเร็วภายในเวลาไม่กี่เดือน อาจหมายถึงคนที่เราเคยสนิทสนมมานานหลายปี แต่ปัจจุบันห่างเหินเกินกว่าจะติดต่อหากันได้เหมือนเดิม แต่ถึงอย่างไรตอนนั้นเราก็เป็นเพื่อนกันจริงๆ มีความหมายต่อกัน และได้มอบความสุขให้แก่กันตลอดช่วงเวลาหลายปีนั้น

เวลาเครียด ออกไปซื้อของ กินของอร่อย หาอะไรดู ออกไปเดินเล่น จิตใจจะได้ปลอดโปร่งขึ้นสักพัก

ความคิดถึงก็เหมือนกับเล็บมือ ยาวขึ้นทีละนิด ไม่เคยหยุด และโดยไม่รู้ตัวความคิดถึงนั้นเติบโตด้วยตัวของมันเอง ทั้งยามหลับไหลและยามที่กำลังจดจ่ออยู่กับสิ่งอื่น เมื่อรู้ตัวอีกทีความคิดถึงก็เติบโตอย่างท่วมท้นเสียแล้ว

เป็นหนังสือเรื่องสั้นๆ ที่มีภาพประกอบน่ารักดี อ่านได้เรื่อยๆ (แต่ไม่ได้อินกับทุกเรื่องขนาดนั้น)