#priwreadbooks ห้องสมุดบันทึกความทรงจำ

#Glow อิมดามี เขียน หัทยา แปล

ฮันฮีจู พบว่าความทรงจำสมัยประถมของเธอเริ่มเลือนหายไป ทีแรกเธอก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะมันเป็นแค่เรื่องเก่าๆ ไม่ส่งผลกระทบอะไรต่อชีวิต ทว่ามันกลับเลือนหายไปเรื่อยๆ แบบไล่ลำดับตามปี ของเก่าสุดค่อยๆ หายไปก่อน เธอตัดสินใจเข้ารับการรักษาแต่ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ความทรงจำของเธอก็ยังไม่กลับคืนมาจนกระทั่งเธอได้พบกับ ‘ศูนย์บำบัดความจำมเนโมส’ (ชื่ออิงตามเทพกรีกชื่อ mnemosyne ธิดาแห่งความทรงจำ) ของซอนโอเข้า

จองซอนโอ สามารถเข้าไปสำรวจห้องสมุดความทรงจำของผู้คนได้ โดยการวางมือที่ศีรษะของผู้ที่เข้ารับการปรึกษา เขาค้นพบว่าความทรงจำของผู้คนถูกเก็บไว้ในรูปแบบของสมุดบันทึก ทว่าในตอนที่เขาเข้าไปสำรวจห้องสมุดของฮีจู เขากลับพบ ‘ตัวอะไรบางอย่าง’ ซึ่งกำลังกัดกินสมุดบันทึกของเธอ ความน่ากลัวของมันทำให้เขาตัดสินใจตามหาวิธีกำจัดเจ้าตัวประหลาดนั่น พร้อมกับเยียวยาความทรงจำของเธอ ฮีจูจึงตกลงรักษากับซอนโอเพื่อเรียกคืนความทรงจำที่หายไปเหล่านั้นให้กลับมา

การตามหาความทรงจำที่หายไปของฮีจูเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง เป็นการจุดประกายความสงสัยให้กับคนอ่านว่า ในอดีตสมัยประถมเกิดเรื่องราวอะไรขึ้นกับฮีจูกันแน่ มีเหตุการณ์อะไรหรือใครทำอะไรที่เป็นเหตุให้ความทรงจำของฮีจูขาดหายไป

แล้วก็จะเริ่มมีตัวละครอื่นๆ เข้ามาพัวพันมากขึ้น เพื่อนที่เคยสนิท เพื่อนที่เคยแอบชอบ คุณครูที่โรงเรียน คุณแม่ของเธอเอง เป็นต้น และทุกคนต้องมีอาการลืม หรืออยากลืมอะไรบางอย่าง จนทำให้ ซอนโอ ได้พบกับคนอีกคน ที่มีความสามารถในการเข้าไปดูห้องสมุดความทรงจำได้เหมือนกัน เพียงแต่เขาไม่ได้รักษาแบบซอนโอ เขาเลือกที่จะทำให้ห้องสมุดความทรงจำมันยุ่งวุ่นวาย จำไม่ได้ไปเลยมากกว่า เพราะเขามีความเชื่อว่า ความทรงจำที่เจ็บปวด ทำให้ไม่มีความสุข คนเรายังอยากจำอยู่ไหม ดีกว่าไหมถ้าจะลืมมัน

• ถ้าไม่มีประสบการณ์ที่ได้จากความล้มเหลวในตอนนั้น ผมคงไม่เข้าใจคนอื่นได้แบบตอนนี้ แทนที่จะเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไปแล้ว เราลองมาคิดดูดีกว่าครับว่าจะใช้เรื่องที่เกิดไปแล้วนั้นให้เป็นประโยชน์ได้ยังไง
• ความทรงจำเหล่านั้นมีค่าไม่ต่างจากสมบัติ หากเราลบความทรงจำที่เลวร้ายออกไป แล้วเราจะมีประสบการณ์ไว้ใช้กับความเจ็บปวดในอนาคตได้อย่างไร
• ความทรงจำที่เจ็บปวดอาจจะเป็นเรื่องขมขื่นมากในตอนนี้ก็จริง แต่สิ่งเหล่านั้นอาจจะเป็นตัวบ่งชี้ที่บอกว่าเราควรทำตัวยังไงในอนาคตก็ได้นี่ครับ

ความทรงจำดี ๆ ที่อยากเอาที่คั่นหนังสือคั่นไว้
ความทรงจำร้ายๆ ที่อยากจะลบมันทิ้งไป
ถ้าเราเลือกจำแต่ความทรงจำดีๆ ลบความทรงจำร้ายๆ ทั้งหมดได้
เราจะมีความสุขจริงๆ หรือเปล่า
ถ้าไม่มีความทรงจำร้ายๆ เลย เราจะเรียนรู้และเติบโตจากความเจ็บปวดได้อย่างไร
แล้วเราจะมีอะไรมาเปรียบเทียบว่านี่คือความทรงจำดีๆ

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า