#priwreadbooks อยากตายแต่ตายไม่ได้ เพราะศัตรูยังตายไม่หมดเลย

#13357Publishing กิตติศักดิ์ คงคา เขียน

“มนุษย์มีชีวิตอยู่ไปทำไม” จัดเป็นคำถามต้องสาป เพราะเมื่อคิดขึ้นครั้งหนึ่งแล้วคำถามนี้จะวนเวียนอยู่ในหัวไปตลอดชีวิต อาจจะหายไปบ้าง แต่ไม่อาจลบได้อย่างถาวร หนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นท่ามกลางโลกที่แบ่งทุกอย่างออกเป็นสอง ความมีไม่มี ความตายไม่ตาย ความตื่นไม่ตื่น เรียงร้อยถ้อยคำของความรู้สึกจากมนุษย์คนหนึ่งที่ยังคงตั้งคำถามต่อการมีอยู่ของตัวเอง อยากตายแต่ตายไม่ได้เกิดขึ้นในห้วงครุ่นคิดบ่อยครั้งถึงที่สุด อยากตาย อยากลบเลือนตัวเองให้หายไปเสียให้พ้น แต่จนแล้วจนรอด ก็ยังไม่ได้ตายอยู่ดี

ไม่ใช่ชีวิตคุณคนเดียวหรอกที่โคตรเฮงซวย!

หนังสือเล่มนี้ เขียนอธิบายถึงส่วนหนึ่งของชีวิตของนักเขียนในฐานะผู้ป่วยโรคซึมเศร้าคนหนึ่ง ที่หลายช่วงหลายตอนเกิดจากการตัดพ้อ การย้อนทำความเข้าใจ หรือกระทั่งความพยายามในการให้กำลังใจในการจัดการและการรับมือกับภาวะของโรคซึมเศร้า

การเหนี่ยวรั้งคนจะตายด้วยประโยคที่ว่า “ทำอะไรคิดถึงคนในครอบครัวบ้าง” นอกจากไม่ช่วยเยียวยาแล้ว ยังอาจจะเร่งผลักให้ร่างนั้นตกลงไปในความว่างเปล่าเร็วยิ่งขึ้นเสียอีก

ทุกคนย่อมมีอำนาจอธิปไตยอย่างเต็มเปี่ยม บนเรืองร่างของตัวเอง

ครอบครัวไม่ใช่สถานที่ปลอดภัยของทุกคน การมีครอบครัวเป็นสถานที่ปลอดภัยไม่ผิด แต่ก็ไม่ควรยัดเยียดให้ครอบครัวเป็นสถานที่ปลอดภัยของคนอื่นด้วย สถาบันครอบครัวสำคัญต่อการพัฒนาสังคมก็จริง แต่ก่อนอื่นเราต้องเลิกหลอกตัวเองว่า ครอบครัวทุกครอบครัวดีไปเสียหมด

ไม่มีใครเป็นเจ้าของชีวิตใครโดยแท้จริง ในแง่หนึ่งพ่อแม่สร้างลูกขึ้นมาเติมเต็มชีวิตตน นั่นคือความสัมพันธ์ต่างตอบแทน พ่อแม่ให้ลูกในแง่หนึ่ง และลูกตอบแทนพ่อแม่คืนในแง่หนึ่ง เกือบทั้งร้อยละร้อยในโรคซึมเศร้าที่พบ มีพื้นฐานมาจากครอบครัวทั้งสิ้น

ความจริงคือสิ่งสำคัญที่สุด

แม้ดีงาม ต่ำต้อย หลอกลวง นั่นย่อมยอมรับได้ หากเป็นสิ่งแท้จริง

“หลายครั้งผมอยากให้โรคทางจิตประสาทมีแผลเป็นให้เห็นชัดเสียรู้แล้วรู้รอด คนเป็นหวัด ติดเชื้อไวรัส พักไม่เกินสัปดาห์ก็หาย ยังขอลางานได้ง่ายกว่าผมเสียอีก”

ยาต้านซึมเศร้าไม่ได้เป็นแค่ยา แต่ยังเป็นการยอมรับความจริงอีกด้วยว่าตัวเอง “ป่วย” และต้องการ “การรักษา”

การกินยาต้านเศร้าเหมือนการฉีดยาชาเข้าสมอง ภาวะจมดิ่งหายวับไปจากโลก จะนิ่งสนิท กลายเป็นไม่รู้สึกอะไร ไม่รู้สึกอะไรที่ใกล้เคียงกับคำว่า ไม่รู้สึกอะไรเลย การกินยาต้านเศร้า จะเหมือนหุ่นยนต์ ใช้ชีวิตไปตามใบสั่ง กินได้ นอนได้ ทำงานได้ มีชีวิตได้ แต่เหมือนไม่มีชีวิต อารมณ์โศกเศร้าเสียใจจะหายไปรวมไปถึงอารมณ์อื่นเกือบทั้งหมด ก็หายไปเช่นกัน

“ต่อให้คนที่มีอาการของโรคนี้ กรีดข้อมือจนเลือดไหลหมดตัวตาย หากคนตรงข้ามไม่เข้าใจ ก็คือไม่เข้าใจแค่นั้นเอง”

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า