#priwreadbooks อยู่แชร์เฮาส์ กับเหล่านักเขียน

moonscape เขียน

หากการพานพบทั้งหมดทั้งมวลในโลกคือเรื่องบังเอิญ สิ่งมีชีวิตในบ้านสีขาวหลังนี้ก็คือการรวมตัวของเรื่องบังเอิญที่ยิ่งใหญ่ประมาณหนึ่ง

อารีย์ นักเขียนสาวดังเล่มเดียวดับ ตอนนี้เธอก็มีงานประจำเป็นพนักงานในร้านกาแฟที่ขายหนังสือด้วย ทั้งร้านมีแค่เธอที่เป็นคนขายอยู่ในแผนกหนังสือใหม่ และเจ้าของร้านที่ประจำอยู่ในแผนกหนังสือเก่าและหนังสือสะสม

เจ้าของร้านเป็นคนแนะนำให้เธอไปพักอยู่ที่แชร์เฮาส์หลังนี้ หลังที่อยู่แทบจะใจกลางเมืองในราคาแสนถูก ด้วยข้อแม้ว่าคนที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ได้จะต้องเป็นนักเขียนหรือทำงานในวงการสิ่งพิมพ์เท่านั้น

เธอเดินทางมากับกระเป๋าเดินทางใบเขื่อง เด็กสาวโลกสวยผู้ผิดหวังในความฝัน ขอย้ายเข้าแชร์เฮาส์ของคุณยายการเวก เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าบ้านหลังนี้รวมคนประเภทไหนไว้

เงื่อนไขสั้นๆ เพียงแค่ “ต้องเป็นนักเขียนหรือทำงานในแวดวงสิ่งพิมพ์” กับค่าเช่าราคาถูก ทำให้เธอแพ็คกระเป๋าย้ายเข้าอย่างไม่ลังเล ทว่าเหล่าบุคคลที่เธอได้พบกลับเป็นพวกหมดอาลัยตายอยากในชีวิต เหล่านักเขียน นักวาดผู้ล้มเหลว เดียวดาย ขี้ประชดเสียดสี ไม่ชอบเข้าสังคม ถูกกาลเวลากัดกร่อน เก็บตัวเหมือนภูตผี

คนที่ทำงานเขียนแมสๆ ป้อนสำนักพิมพ์ คนที่ชอบอยู่เงียบๆ คนที่มีความฝันแต่ยังไม่กล้าลงมือทำ คนที่เคยประสบความสำเร็จแต่ตอนนี้หวาดกลัว ทั้งหมดที่กล่าวมานี้คือชีวิตของเหล่าตัวละครในแชร์เฮาส์ที่คุณจะได้ทำความรู้จักอย่างช้าๆ ก่อนแปรเปลี่ยนไปสนิทกันในภายหลัง

พวกเขาก็ยังใช้ชีวิต เหยียบย่ำไปบนเศษความฝันซึ่งแตกกระจายเต็มพื้นบ้าน ลืมตาตื่นทุรนทุรายเพราะแดดร้อนจัดยามสาย มองลอดหน้าต่างออกมาเพื่อทักทายแมวดำตัวใหญ่หน้าตาไม่เป็นมิตรผู้เดินเลี้ยวลดไปตามกระถางต้นบอนสี พุ่มกุหลาบมอญ ประทัดจีน และเล็บครุฑ

เสียงสองสาวผู้อ่อนเยาว์บ่นเรื่องน้ำยาปรับผ้านุ่มคุณภาพแย่ลอยมาจากราวตากผ้าดาดฟ้า กลิ่นซุปกระดูกหมูตุ๋นเครื่องเทศจีนจากครัวชั้นล่าง คละคลุ้งไปกับควันบุหรี่ลอยฟ่อง ก่อนคนสูบจะโดนเจ้าของครัวไล่ไปสูบพ้นหูพ้นตา โทรทัศน์จอใหญ่ห้อง 202 ไม่เคยฉายรายการทั่วไป หากแต่เชื่อมกับเครื่องเล่นเกมรุ่นเก่า ทั้งจอยหนึ่งและจอยสองถูกยึดครองโดยนิ้วมือที่กดระรัว สบถด่าอย่างสนิทสนม จบเกมด้วยคำว่าอีกตาเดียวแล้วจะเลิกแล้วมาได้สามชั่วโมงกว่า

รถจักรยานยนต์จอดหน้าบ้าน ตะโกนเรียกคนสั่งกาแฟผ่านแอปมือถือ

เมื่อคาเฟอีนเย็นฉ่ำไหลลงสู่ลำคอเท่านั้น พวกเขาก็จะสร่างอาการง่วงซึม ลุกขึ้น เก็บกวาดความฝันที่เกลื่อนพื้นขึ้นมาใส่โหลวางไว้ข้างๆ โน๊ตบุ๊กตัวโปรด เริ่มต้นทำงานซ้ำซากของพวกเขาพลางบ่นโอดโอยว่าปวดหลังอยู่เนืองๆ

ใช่แล้ว นี่ก็เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง

เป็นคนขี้อายไม่ชอบพูด ก็ไม่เห็นเป็นไร เป็นคนพูดไม่หยุด ก็ไม่เห็นเป็นไร ทุกคนอยู่ร่วมกันได้ “ต่างคนต่างอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข”

และวันหนึ่งไม่ว่าคุณจะเคยเป็นใคร ถ้าใจพร้อมจะเติบโตและก้าวเดิน ความเปลี่ยนแปลงจะมาเยือนในที่สุด เราเริ่มต้นใหม่ได้เสมอ “ทุกอย่างจบสิ้น เริ่มต้นใหม่ที่กองไฟ”

“เหนือสิ่งอื่นใด ฉันปรารถนาให้พวกเธอมีความหวัง ยามที่โลกมืดมนไร้หนทาง อย่าได้ลืมว่าเราเคยก่อกองไฟที่ยิ่งใหญ่ในสวนหน้าบ้าน อย่าได้ลืมเท้าเปื้อนโคลน กระโปรงปลิวลม และแขนขาที่เริงระบำให้แก่ชีวิต”

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า