#priwreadbooks A Hundred Flowers วันวานจากไปหัวใจกลับมา

#Daifuku คาวามูระ เก็งกิ เขียน ซับจริงจัง แปล

“อิซึมิ” ไดเร็กเตอร์มือดีวัยสามสิบปลายๆ มี ยูริโกะ มาซาอิ เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว เป็นครูสอนเปียโนที่เลี้ยงดูเขามาอย่างดีเพื่อชดเชยที่เคยทิ้งเขาไปหนึ่งปีในวัยเด็ก เมื่อเติบโตขึ้น เขาจึงทำตัวเหินห่างจากแม่ เมื่อเขาเรียนจบก็แต่งงานกับคาโอริที่ทำงานบริษัทเดียวกัน แล้วแยกตัวอออกไปอยู่ด้วยกัน ปล่อยให้ยูริโกะอยู่บ้านตามลำพัง

ช่วงหลังแม่โทรหาเขาบ่อย ในใจเขายังปวดร้าว แต่ก็กลับมาดูแลแม่ และพบว่าแม่กำลังหลงลืมจากอาการโรคสมองเสื่อม (อัลไซเมอร์) เธอกำลังจะหลงลืมความทรงจำต่างๆ แม้กระทั่งจดจำลูกชายของตัวเองไม่ได้

ระหว่างดูแลแม่ เหตุการณ์สะเทือนใจก็ประเดประดังเข้ามา เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น เขารู้สึกหงุดหงิดที่แม่ซื้ออาหารกล่องซ้ำๆ มาเก็บในตู้เย็นจนหมดอายุทุกวัน โดยไม่รู้เลยว่าอาหารทุกกล่องล้วนเป็นเมนูโปรดของเขาตั้งแต่วัยเด็ก ดอกไม้ที่แม่หามาใส่แจกัน ก็เป็นดอกไม้ที่แม่ได้รับจากอิซึมิในวันเกิด สถานที่ที่แม่พูดถึงก็ล้วนเป็นที่แห่งความหลังของกันและกัน อิซึมิจึงได้โอกาสเผชิญหน้ากับความทรงจำในอดีตที่เขาหลีกหนีมาเนิ่นนาน

ยูริโกะไม่ยอมย้ายไปอยู่ร่วมกับลูกชาย ทำให้เมื่ออาการหนักขึ้น เขาจึงต้องส่งตัวเธอไปอยู่บ้านพักคนชรา และไปหาในวันว่างสุดสัปดาห์

ในขณะที่ความทรงจำของคุณแม่เริ่มเลอะเลือน คู่ชีวิตของเขาก็ใกล้กำหนดคลอดเข้าไปเรื่อยๆ โชคดีที่คาโอริเข้าใจและยอมให้อิซึมิได้ใช้เวลาดูแลยูริโกะเต็มที่จนวาระสุดท้าย

อิซึมิได้อ่านบันทึกประจำวันช่วงหนึ่งปีที่แม่หายไปที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เรื่องราวที่แม่ไม่เคยบอก

“หนึ่งคนที่พยายามเหนี่ยวรั้งความทรงจำไว้สุดใจ กับหนึ่งคนที่ยังจมอยู่กับความเศร้าฝังลึกในใจไม่มีวันลืม”

เมื่อสายลมกำลังพัดพาความทรงจำของแม่ให้ค่อยๆ เลือนหายไปอย่างไม่มีวันหวนคืน อิซึมิรื้อฟื้นความทรงจำเหล่านั้นให้กลับมา ยิ่งแม่หลงลืมมากขึ้นเท่าไร เรื่องราวในอดีตที่เคยมีร่วมกันก็ยิ่งผุดขึ้นในใจอิซึมิมากเท่านั้น

เราจะได้เห็นฉากที่แม่ลูกถกเถียงกันเกี่ยวกับ “วันวาน” ซึ่งในบางครั้งวันวานในความทรงจำที่กำลังจะหายไป กลับถูกต้องชัดเจนกว่าความทรงจำของคนปกติด้วยซ้ำ

ก่อนที่แม่จะลืมทุกอย่าง แม่ได้ขอให้อิสึมิ (ลูกชาย) พาไปดู ดอกไม้ไฟครึ่งซีก เขาพาแม่ไป แต่แม่กลับบอกว่าไม่ใช่ดอกไม้ไฟแบบนี้ แล้วดอกไม้ไฟที่แม่หมายถึงคืออะไร?

การใช้ “ดอกไม้ไฟ” มาเป็นสัญลักษณ์ในการเล่าเรื่อง เปรียบเสมือนเหตุการณ์ต่างๆ ในชีวิตของเรา มันเกิดขึ้นชั่วครู่เดียวแล้วหายไป หากมีใครมาถามว่าดอกไม้ไฟที่จุดเมื่อกี้เป็นอย่างไร เราคงตอบได้เพียงสวย/ไม่สวย/เล็ก/ใหญ่ แต่ยากที่จะอธิบายรูปร่างหน้าตาที่ชัดเจนของมัน เพราะวินาทีที่แสงไฟดับไป ดอกไม้ไฟนั้นกลายเป็นความทรงจำไปแล้ว

เพราะว่าความทรงจำของทุกๆ คนไม่เหมือนกัน เราเลือกที่จะจำบางสิ่งบางอย่างในมุมมองด้านของเรา เพราะฉะนั้นแม่ลูกหรือครอบครัวเดียวกัน ดูดอกไม้ไฟอันเดียวกัน ก็เลือกที่จะจำไม่เหมือนกัน บางคนจำสี จำขนาด จำว่าดูกับใคร ดังนั้นสิ่งที่น่าเศร้าของความทรงจำคือ เราไม่สามารถที่จะแชร์ความทรงจำร่วมกับใครได้ ไม่มีใครที่มีความทรงจำเหมือนเราร้อยเปอร์เซ็นต์ ทุกคนเลือกที่จะจำความทรงจำ ณ มุมมองขณะนั้นในมุมมองของตัวเอง

//ยืม ebook จาก https://elibrary-bkk.hibrary.me/