#priwreadbooks Daemon Bakery (1–5)

#enterbooks ลวิตร์ เขียน

‘มอร์เทม’ เจ้าชายรัชทายาทแห่งไปศาจราชอาณาจักรนั้นไม่เหมือนเจ้าชายทั่วๆ ไป เขาเป็นลูกครึ่งปีศาจที่หลงใหลขนมหวาน และอยากเป็นคนทำเบเกอรี่ โชคร้ายที่ชาวปีศาจไม่สามารถรับรสหวานได้ กินขนมที่เขาทำเท่าไหร่ๆ ก็ไม่รู้รสชาติ มอร์เทมจึงตัดสินใจหนีออกจากวังและเดินทางจากแดนปีศาจมายังแดนมนุษย์ (แดนกลาง) เพื่อเปิดร้านขนม และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาได้เจอกับ ‘ปาชามินา’ สาวน้อยอัจฉริยะซึ่งฝันอยากเป็นผู้กล้า และต้องการกำจัดมอร์เทมให้สิ้นซาก เนื่องจากเขาเล็กๆ บนหัวและหางที่โผล่ออกมามันบอกชัดเจนว่ามอร์เทมเป็นปีศาจ! แล้ว (ว่าที่) ผู้กล้าอย่างเธอจะดูดายได้อย่างไร ทว่า… เพียงแค่ได้ลิ้มรสขนมของมอร์เทมเท่านั้นแหละ ปาชามินาก็ถึงกับร้องไห้ออกมา เฝ้าตามติดและเกาะแข้งเกาะขามอร์เทมเพื่อขอขนมเป็นประจำ แทบจะลืมจุดประสงค์เรื่องปราบปีศาจของตัวเองไปหมดสิ้น

การดำเนินเรื่องของหนังสือเรื่องนี้ ใช้การเล่าเรื่องผ่านจดหมายและบันทึกเป็นส่วนใหญ่ อ่านตอนแรกก็จะไม่ชิน รู้สึกขัดใจนิดหน่อย แต่หลังๆ การอ่านข้อความสั้นๆ ไปเรื่อยๆ ก็พบว่ามันตลกดี

เนื่องด้วยพระเอกชอบทำขนม เราก็เลยจะได้เห็นการบรรยายขนมสารพัดชนิดอย่างละเอียดอยู่ในเล่มนี้ แต่ด้วยความเป็นเจ้าชาย (รัชทายาท) เป็นอนาคตราชาปีศาจ เขาเป็นทายาทวงศ์ราชสีห์ผู้ต้องแบกรับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ คือการค้ำแผ่นดิน ก็จะมีความขัดแย้งในความคิดของตัวเองอยู่เรื่อยๆ ว่าจะเลือกทางไหนดี แต่ตอนท้ายก็ Happy Ending ในระดับหนึ่งล่ะนะ

โลกไม่ใช่แค่ดำกับขาว ไม่สามารถแบ่งแยกสิ่งดีกับสิ่งเลวออกจากกันได้อย่างสิ้นเชิง บางครั้งการปราบปีศาจ (จากลักษณะภายนอก) ก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเสมอไป

ปมในใจคนย่อมมีจุดเริ่มต้นของมัน มีสาเหตุมากมายที่สืบสาวได้ไม่สิ้นสุด ทั้งมอร์เทม ฟาริลไมรา อิตซาลเอเร รีกัล อารัชอิลลูมินา รวมถึงทนป.ฯ (ท่านตา) ท่านแผลเป็นฯ ท่านยาย ท่านปู่ ไม่ว่าจะเป็นคนเฉลียวฉลาดหรือคิดน้อย โผงผางหรือนิ่งเงียบ ทุกคนล้วนมีปมในใจ ทว่าคนบางคนอาจรู้ตัวว่ามีปมและรับมือกับปมนั้นได้ คนบางคนอาจรู้ตัวและถูกปมนั้นกดเอาไว้ คนบางคนอาจไม่รู้ตัวและปมนั้นยังคงสร้างบาดแผลให้ใจเรื่อยไป และการที่ปมนั้นเองจะผลักดันคนให้เดินไปในเส้นทางต่างๆ กัน ก็มีปัจจัยมากมาย ปัจจัยนั้นอาจเป็นนิสัย ความคิด เรื่องบันดาลใจ หรือสิ่งอื่นใดที่สร้างความแตกต่างแก่เส้นทางของแต่ละคน ผู้ที่รับมือกับปมได้ ย่อมสามารถก้าวไปข้างหน้าได้ และผู้ใดที่รับมือกับปมได้ดี ย่อมได้รับคำชื่นชมมากมาย และถึงอย่างไร ปมก็ไม่ใช่ข้ออ้างในการทำร้ายผู้อื่นอยู่ดีนั่นเอง

จงมองให้เห็นความจริงที่อยู่ภายใน

เขาต้องการความรัก แม้เขาจะไม่ค่อยรู้สึกอะไร เพราะว่าต้องการความรัก ดังนั้นจึงติดคนที่เคยให้ความรัก ต้องการรางวัลจากนาง

ถ้าหากทุกสิ่งเริ่มที่คนชั่วร้ายเพียงคนเดียว และจบลงเพียงแค่นั้น โลกนี้คงจะง่าย แต่น่าเสียดาย ความดีกับความชั่วร้ายมักจะกอดเกี่ยวกันแน่นเป็นสายโซ่ที่ยาวแสนยาว

เด็กคนนั้นอยากได้อะไรหรือ ก็อาจจะเพียงความรักเท่านั้นกระมัง จะในแง่ของจิตใจหรือในแง่ของการอยู่รอดก็เถอะ เขาผูกโยงความรักกับรสชาติของฟักทองเพราะแม่นมให้มันเป็นรางวัล เป็นการแสดงความรักอย่างเดียวที่เขาเข้าใจ ดังนั้นเมื่อแม่นมทรยศเขาด้วยฟักทอง บางสิ่งก็ค่อยๆ หักพังทลายไป การล่มสลายนั้นรุนแรงอย่างยิ่ง ยิ่งกว่าที่แม่นมเข้าใจ นางคิดว่านางลงโทษเด็กคนหนึ่งด้วยความสะใจ แต่เด็กคนนั้นกับเห็นความจริงว่า แม่นมไม่รักตน ไม่มีใครรักตน และเขาจะอยู่โดยเฝ้ารอความรักของใครไม่ได้ แม้เขาเจ็บปวดใครจะสนใจ เขาต้องสร้างทางใหม่ของตัวเอง ฆ่าความรักความรู้สึกเสีย จะได้อยู่รอดต่อไป สัตว์เล็กๆ ป่าเถื่อนก็พัฒนาเป็นอสุรกายได้ในลักษณะนั้นเอง อสุรกายมีอำนาจมากจริงๆ

ถ้าไม่รู้สึกก็ไม่มีใครมามีอำนาจเหนือได้ ถ้าไม่รู้สึกก็จะไม่เจ็บปวดหรือกลัวอีกต่อไป

แต่ถ้าไม่รู้สึก ตัวเองก็กลายเป็นความว่างเปล่าเช่นกัน ไม่มีอะไร เพราะแม้มีคนมารักตนก็รับความรู้สึกนั้นไม่ได้ แม้ว่าถูกโกรธ กลัว เกลียดชัง ก็ไม่รู้สึกอะไร ไม่เคยต้องการอะไรอย่างแท้จริง นอกจากเป้าหมายเพียงชั่วครู่ยาม ซึ่งจะหมดรสชาติอย่างง่ายดาย ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่เพื่ออะไร ไม่มีอำนาจก็อยู่อย่างไร้ความหมาย ชีวิตกลายเป็นเพียงจอกแหนที่ล่องลอย แต่ในที่สุดก็ไม่มีใครทนอยู่อย่างไร้ความหมายได้ ดังนั้นจึงต้องกอบโกยสิ่งทั้งหลายมาถมลงในความว่างของตน อำนาจ สมบัติของผู้อื่น ความตื่นเต้นเร้าใจ

ก่อนหน้านี้เพียง 3 ปีกว่า เคยคิดว่าสิ่งที่ทำอยู่ตอนนี้เป็นความฝันที่เป็นไปไม่ได้เพราะข้าจะต้องติดขังอยู่ในโลกที่ไม่มีใครกินของหวาน ต้องอยู่กับหน้าที่ตลอดไปแต่ตอนนี้พอผ่านเรื่องราวต่างๆ ได้เปิดร้านจริงๆ ข้าก็เห็นว่า

ความฝันกลับทอดยาวกว่าที่คิดมาก ไม่รู้ว่าจะไปถึงไหนแต่มันก็แปลกดีเหมือนกัน