#priwreadbooks DEAR PORTLAND

#SalmonBooks ธนชาติ ศิริภัทราชัย เขียน

บันทึกความทรงจำผ่านรูปถ่ายแบบกระชับถึง ‘พอร์ตแลนด์’ รัฐโอเรกอน ผู้เขียนได้ถ่ายทอดเรื่องราวในมุมมองของเขา ไล่สเกลกันตั้งแต่ระดับผังเมือง สวนสาธารณะ แลนด์มาร์กกลางป่า โรงงานรองเท้ากีฬาชื่อดังอย่าง “ไนกี้” ที่ทุกคนในบริษัทใส่แต่รองเท้าไนกี้ และความโคตรจะไนซ์ของคนพอร์ตแลนด์

พอร์ตแลนด์ เมืองที่มีสถิติ ‘…มากที่สุด’ อยู่มากมาย

ไม่ว่าจะเป็นเมืองที่มีคนจบปริญญาตรีมากที่สุด ประชากรมีคุณภาพชีวิตมากที่สุด เมืองที่มีพื้นที่สีเขียวมากที่สุด เมืองที่มีระบบจักรยานมากที่สุด เมืองที่มีจำนวนคนใช้สิทธิ์เลือกตั้งมากที่สุด สุขภาพของประชากรดีที่สุด เมืองเดียวในอเมริกาที่ติดอันดับ top 25 เมืองที่น่าอยู่ที่สุด และเมืองที่มีอัตราคลับเปลื้องผ้าต่อประชากรมากที่สุดในอเมริกา

ก่อนจะบินมารอบนี้ แคเรนถามผมว่า “ติดใจอะไรพอร์ตแลนด์ ถึงได้กลับมาที่นี่อีก” ตอนนั้นผมกล่าวติดตลกว่า “จะกลับไปกินเบียร์” (พอร์ตแลนด์เป็นเมืองที่มีโรงเบียร์เยอะเป็นอันดับต้นๆ ของประเทศ) เพราะถ้าให้ตอบจริงๆ คงยาวมาก

แม้ตอนนั้นจะมีโอกาสได้สัมผัสเมืองในระยะเวลาสั้นๆ แค่ห้าวัน แต่พอร์ตแลนด์ก็มีอะไรหลายอย่างที่ผมหลงรัก นอกจากภาพจำ ที่คนทั่วไปมักคิดถึงอย่างเมืองจักรยาน เมืองฮิปสเตอร์ หรือเมืองคินโฟล์ก ผมพบว่าพอร์ตแลนด์น่ารักตรงความเขียวชอุ่ม ต้นไม้เยอะ โครงสร้างเมืองที่ใกล้ชิดกับธรรมชาติ ความเป็นมิตรของประชากรท้องถิ่น หรือจังหวะชีวิตของคนในชุมชนที่ผ่อนช้าลงกว่าที่อื่น สิ่งเหล่านี้ดูสวนทางกับเมืองใหญ่อื่นๆ ของสหรัฐฯ อย่างนิวยอร์ก แอลเอ ชิคาโก หรือไมอามี จึงไม่น่าแปลกที่พอร์ตแลนด์จะกลายเป็นเมืองเดียวของสหรัฐฯ ที่ติดหนึ่งใน 25 เมืองน่าอยู่ที่สุดในโลกประจำปี 2015 จากการจัดอันดับของ Monocle นิตยสารชื่อดังของอังกฤษ (ที่ร้านกาแฟบ้านเราชอบเอามาวางให้ดูชิคๆ)

สาเหตุหนึ่งที่ผมเลือกมาพอร์ตแลนด์คือ เวลาไปไหนมาไหนสะดวกมาก ระบบขนส่งมวลชนของเขาดีเยี่ยมติดอันดับท็อปๆ ของประเทศ ผมชอบที่เส้นทางเดินรถเมล์ของเขานั้นฟีเจอริงได้ดีกับรถรางประจำเมือง ทำให้เกิดระบบที่ครอบคลุมไปทั่วทุกหย่อม

พอร์ตแลนด์นั้นแปลกครับ ถ้าเดินในเมืองจะไม่ค่อยเจอคน รู้สึกโหรงเหรงเหมือนทุกวันคือบ่ายวันอาทิตย์ แต่พอถึงวันที่มีอีเวนต์หรือตลาดนัด บรรยากาศจะคึกคัก คนจะหนาแน่น

คนพอร์ตแลนด์มักมีคาแรกเตอร์ใจดี เป็นมิตร ช่างคุย รักสิ่งแวดล้อม เสรีนิยม สโลวไลฟ์ ใจกว้าง และบ้าบอหน่อยๆ

เป็นหนังสือการเดินทางอีกเล่ม ที่เขียนตามสไตล์คุณเบนซ์มากๆ เล่าผ่านภาพ และคำบรรยายที่เกรียน สั้น กระชับ ได้ใจความ (และเป็น Bullet Point อีกแล้ว!) เหมือนฉันจะมีปัญหากับการอ่านหนังสือแนวนี้ เพราะรู้สึกว่าเนื้อหามันน้อยเกินไป 55+

ขอบคุณพี่นุ่นที่ให้ยืมมาอ่านฮะ