#priwreadbooks The Last 10 Years สุดท้ายและตลอดไป

#AvocadoBooks รุกะ โคซากะ เขียน ปิยะวรรณ ทรัพย์สำรวม แปล

“เธอป่วยเป็นโรคที่พบเพียง 1 ในหมื่นคน โรคที่ยังไม่มีทางรักษาหาย โรคที่เธอจะรู้ว่าวันสุดท้ายในชีวิตตัวเองคือวันไหน”

เรื่องราวของ มัตสึริ หญิงสาวธรรมดาๆ ที่อายุย่างเข้าวัย 20 เพียงไม่กี่ปี เธอก็พบว่าตัวเองป่วยเป็นโรคที่ค่อนข้างหายาก และยังไม่มีแนวทางการรักษาที่ขาดหายได้ เธอรอดตายมาจากการรักษาที่แสนสาหัส แต่หลังจากนั้นเธอกลับถูกขีดเส้นตายให้กับชีวิตตัวเอง ด้วยการมีเวลาเหลืออีกไม่ถึง 10 ปีต่อจากนี้ไป ทำให้เธอไม่ตัดสินใจที่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน รวมทั้งไม่คิดที่จะเข้าใกล้กับความรักอีก แต่แนวคิดของเธอก็เปลี่ยนไป เมื่อ ซานาเอะ พาเธอเข้าไปรู้จักวงการของเหล่าโอตาคุและคอสเพลย์ ทำให้เธอมีแรงบันดาลใจในการวาดการ์ตูนกลับมา รวมถึงการตัดเย็บเสื้อผ้าด้วย

เธอตัดสินใจกลับไปเมืองเก่าที่เคยอยู่เพื่อไปงานเลี้ยงรุ่น และได้พบกับ คาสุโตะ เพื่อนร่วมชั้นประถมอีกครั้ง

คาสุโตะ เพื่อนวัยเด็ก ที่เหมือนทำอะไรก็เก่งไปเสียทุกอย่าง ทายาทเพียงคนเดียวที่ต้องสืบทอดพิธีกรรมชงชาอันเป็นกิจการของครอบครัว ชายหนุ่มผู้สับสนในชีวิตจนเสียแรงจูงใจในการมีชีวิตอยู่

คนหนึ่งที่พยายามดิ้นรนที่จะมีชีวิตต่อแต่ก็เหมือนมีชีวิตแบบนาฬิกานับถอยหลัง ส่วนอีกคนที่ยังมีโอกาสไปต่อได้ทุกทางแต่เลือกที่จะพยายามโกงชีวิตตัวเองกับการดับสิ้นไปกลางทาง

มัตสึริ พยายามปิดกั้นความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคาสุโตะ เพราะเธอเคยเห็นแล้วว่าคนที่ต้องสูญเสียคนรักไปนั้นโศกเศร้ามากแค่ไหน ทว่าเมื่อคนรอบข้างทั้งพี่สาวและเพื่อนทยอยหมั้นหมายแต่งงาน อีกทั้งเพื่อนที่เป็นห่วงอยากให้มีใครสักคนแบ่งเบาความรู้สึกของเธอ จุดนี้อาจเป็นสิ่งที่ทำให้เธอกลับมาทบทวนเรื่องความสัมพันธ์อีกครั้ง จึงกลายเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวความรักที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของทั้งคู่ไปตลอดกาล

‘ขอบคุณ’ ‘ขอโทษ’ และ ‘รักนะ’

ทั้งสองได้ใช้เวลาคบกันอยู่ไม่ถึงปี อาการของมัตสึริก็แย่ลง จนต้องเข้าโรงพยาบาลอยู่หลายวันอีก เมื่อเธอออกมาได้ จึงตัดสินใจบอกเล่าความจริงเกี่ยวกับอาการป่วยของตัวเอง และตัดสินใจลาจากกัน โดยชีวิตของเธอ ณ ตอนนั้น เหลือเพียงแค่ 3 ปีเท่านั้น

ขณะที่เวลานั้นสั้นลง ความโหยหาลมหายใจของชีวิต ความหวงแหนเวลา ความที่ไม่อยากจากลาคนรัก ได้ถูกถ่ายทอดลงในหนังสือเล่มนี้

ฉันเตรียมตัวตายแล้ว เพราะฉะนั้นจะลองตั้งใช้ชีวิตให้เต็มที่ดูซักตั้ง!!

บทก่อนสุดท้ายก็คือ มัตสึริตาย และคาสุโตะไปร่วมงานศพ จากที่ไม่ได้เจอกันเลยหลังแยกย้ายกันไป

ส่วนบทสุดท้าย คาสุโตะกลับไปที่โรงเรียนประถมอีกครั้งในวัยสามสิบปลายๆ เพื่อไปทิ้งแหวนคู่ของเขากับมัตสึริ เพราะเขากำลังจะแต่งงาน ถึงได้รู้จากลุงภารโรงว่า มัตสึริ ก็มาที่นี่เมื่อ 8 ปีก่อน มาทิ้งสมุดโน้ตความทรงจำในเตาเผาเช่นกัน

คาสุโตะหยิบแหวนคู่ของทิฟฟานี่ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ วางเรียงไว้ตรงนั้น ทั้งเหตุการณ์ที่ได้มอบสิ่งนี้และเหตุการณ์ที่ได้รับคืนกลับมา คาสุโตะนึกถึงได้ราวกับเมื่อวันวาน

คาสุโตะนึกถึงช่วงเวลา 8 ปีที่ผ่านมา แล้วสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นจึงค่อยๆ พูดต่อหน้าชื่อของเธอพร้อมรอยยิ้ม

“แต่ว่านะ วันที่สัญญาข้อสุดท้ายจะเป็นจริง ก็มาถึงแล้วนะ”

คาสุโตะจะแต่งงานสัปดาห์หน้า เพราะได้เจอกับคนที่รู้สึกรักจากใจจริงแล้ว เพราะอย่างนี้ก็เลยมาทิ้งความทรงจำที่นี่ ที่นี่เหมาะสมที่สุด เขามาคนเดียว ถึงได้มารู้ว่ามัตสึริก็ทำอย่างเดียวกันเมื่อ 8 ปีที่แล้ว

ทั้งๆ ที่ร้องไห้ออกมามากจนไม่ควรจะมีน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว อยู่ๆ มันก็หยดลงมาอีกราวกับไม่ได้ร้องไห้มานานแสนนาน

คาสุโตะเดินออกจากอาคารเรียนมุ่งตรงไปยังเตาเผา เมื่อลองคิดว่ากำลังเดินอยู่ในที่เดียวกับมัตสึริเมื่อ 8 ปีก่อน จิตใจก็รู้สึกเข้มแข็งขึ้นมา หยุดยืนหน้าเตาเผา เปิดประตูจ้องมองแหวนคู่บนฝ่ามืออีกครั้ง กำมือแน่น แล้วโยนลงไปตรงนั้นที่ยังมีเปลวไฟอยู่

คาสุโตะออกเดิน สู่เส้นทางที่เขาจะมีชีวิตต่อไป

//แค่หน้าปกก็รู้แล้วว่าจบเศร้าแน่นอน ระหว่างทางที่อ่านก็คือน้ำตาซึม

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า