#priwreadbooks The Why Café คาเฟ่สำหรับคนหลงทาง
#Biblio John Strelecky เขียน ธิดารัตน์ เจริญชัยชนะ แปล
ในบางครั้งต่อให้เราคิดว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่คือสิ่งที่เราหวังมาตลอด แต่พอเข้าวัยทำงาน บางทีคนเราหลงลืมไปว่า แท้จริงแล้วอะไรคือสิ่งที่ตัวเองต้องการ
The why are you here café หรือเรียกสั้นๆว่า The why café เป็นหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊กเล่มเล็กๆ เล่าเรื่องราวของ จอห์น ชายหนุ่มผู้ที่กำลังทำงานหนัก ต้องการวันหยุดพักผ่อน เพื่อรีชาร์จตัวเองจากชีวิตที่เหนื่อยล้า ผู้หลงทางที่เหนื่อย มึนงงและหิวมาก ในที่อันไกลโพ้น คาเฟ่ที่บังเอิญเลี้ยวรถโดยไม่มีแผนล่วงหน้าได้ปรากฎตัวออกมา ด้วยน้ำมันที่ใกล้จะหมดถัง จึงดึงดูดความสนใจเขา และบังคับให้เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าคาเฟ่ในทันที
การมาที่ The why café ไม่เพียงแต่ช่วยให้จอห์นอิ่มท้อง แต่ยังชวนให้จอห์นกลับมาขบคิดชีวิตตัวเอง เมื่อจอห์นหยิบเมนูขึ้นมาดู ก็เจอกับคำถามสามข้อด้านหลังเมนู
“เหตุใดคุณจึงมาที่นี่”
นี่เรากำลังทำอะไรอยู่?
สิ่งที่ทำอยู่ มันตอบเป้าหมายการมีชีวิตของเรารึเปล่า?
ทำไมเราถึงใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ โดยการทำงานหนักเพียงเพื่อให้ตัวเองหาเงินได้มากขึ้น เอาไปซื้อของในราคาที่แพงขึ้น เพื่อตั้งหน้าตั้งตาหาเวลาที่จะได้ใช้สิ่งของเหล่านั้นเมื่อมีเวลา แต่จอห์นก็ไม่เคยมีเวลาที่ต้องการดังกล่าว เมื่อเขาซื้อของที่แพงขึ้น เขาก็ต้องหาเงินให้มากขึ้น ทำงานหนักขึ้น และวงจรนี้ก็เริ่มหมุนวนไปรอบแล้วรอบเล่า สุดท้ายจอห์นก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ตัวเองเกษียณจากงาน เพื่อจะได้ใช้ชีวิตในรูปแบบที่ตัวเองต้องการ
ถ้าเรามีเป้าหมายชีวิตที่ชัดเจนแล้ว เราจะรู้ว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปทางไหน เราจะรู้ว่า “เหตุใดฉันจึงมาที่นี่”
เราต้องดูปัจจัยแวดล้อมต่างๆ ว่า สิ่งไหนที่ช่วยผลักดันให้เราเคลื่อนไปยังเป้าหมายได้ง่ายขึ้น และสิ่งใดที่เป็นตัวถ่วงคอยพัดเราออกจากเป้าหมายของเรา
ถ้าเราไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวกับสิ่งที่ทำ เราจะเสียพลังงานไปกับสิ่งอื่นมากมาย พอถึงโอกาสที่ได้ทำในสิ่งที่อยากทำ คุณอาจไม่เหลือกำลังหรือโอกาสให้สิ่งนั้นแล้ว
“คุณกลัวตายไหม”
ถ้าเราไม่รู้ว่าเรากำลังทำอะไรอยู่ ยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำจริงๆ นั่นก็ทำให้เรากลัวตาย และไม่พึงพอใจกับชีวิต
คนที่ไม่กลัวตาย คือคนที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการครบแล้ว และมีความพึงพอใจกับชีวิตตัวเอง ความตายจึงไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวสำหรับคนเหล่านี้
คนส่วนใหญ่กลัวตาย เพราะรู้สึกว่ายังไม่ได้ใช้ชีวิตในรูปแบบที่ตัวเองต้องการ อาจยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องการอะไร และตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปเรื่อยๆ รอวันเกษียณอายุ เพื่อหวังที่จะได้เริ่มชีวิตที่ตัวเองต้องการใหม่ในวันนั้น
“คุณพึงพอใจกับชีวิตหรือยัง”
หากจอห์นพึงพอใจกับชีวิตแล้วจริงๆ คงไม่ต้องหลีกหนีเพื่อหลบมาชาร์จแบตเช่นนี้ ดังนั้น คงต้องย้อนกลับไปที่คำถามแรก เมื่อได้คำตอบแล้วว่า ‘เหตุใดคุณจึงมาที่นี่’ และเริ่มต้นหาวิธีการเดินไปในหนทางที่ทำให้ไปถึงเป้าหมายนั้นได้
…และชีวิตของเขาก็ได้เปลี่ยนไปหลังจากการเจอคาเฟ่ในวันนั้น
“ฉันพบเป้าหมายของการมีชีวิตจริงๆ แล้วหรือยัง?
