#priwreadbooks ชายหนุ่มผู้ไม่ทําอะไรเลย
#เป็ดเต่าควาย PTK องอาจ ชัยชาญชีพ เขียน
ชายหนุ่มผู้ไม่ทำอะไรเลย เป็นงานเขียนของผู้เขียนคนเดียวกับที่ทำการ์ตูนลายเส้นชื่อ หัวแตงโม
เนื้อหาในเล่มว่าด้วยเรื่องของการย้อนวัน ย้อนวัย ย้อนเวลา กลับไปหาความเป็นเด็กอีกครั้ง เช่น
- การซื้อไอติมรถเข็น ไอติมหลายรูปแบบที่เราเคยกินในวัยเด็ก ยักษ์คู่ ไอติมถ้วย ไอติมที่โคนด้านล่างเคลือบช็อกโกแลต (ไอติมหางเสือ) ที่รู้สึกว่าเป็นความฝันอันยิ่งใหญ่ หรือแม้แต่ไอติมตัด ที่รวมเอาหลายๆ กลิ่นหลายๆ รสชาติ ปนเปกันอยู่ในถัง ตัดออกมาแล้วก็เอาไม้ลูกชิ้นเสียบมากิน
- การรอขนมครก เตาของป้าที่ลมพัดมาทีไรก็ดับ ดราม่าไปเรื่อย แต่ไม่ได้สนใจคำแนะนำ
หลายครั้งที่เราชอบบ่นกับคนคุ้นเคยเวลาเจอปัญหาในชีวิต ทั้งที่ไม่ได้ต้องการให้ใครมาช่วยหาคำตอบ แต่เป็นเพียงการเรียกร้องความสนใจและความเห็นใจ ที่บางครั้งก็ดูน่ารำคาญ แต่บางครา มันก็เป็นวาระจำเป็นที่จะต้องสื่อสารกับใครสักคนในช่วงที่อ่อนแอเกินกว่าจะเผชิญชีวิตอย่างเดียวดาย
ในวันที่อ่อนล้าก็อาจน้ำตารินไหลถอดใจได้ง่ายๆ กับอุปสรรคที่เป็นเพียงสายลมบางเบา แต่เพียงแค่ใครสักคนมองเห็นในความยากลำบาก เข้ามาตบหลังตบไหล่ให้กำลังใจอย่างเข้าอกเข้าใจ บางทีสายลมที่ทำให้น้ำตาไหลก็อาจจะพัดให้น้ำตาเหือดแห้งได้ด้วยเหมือนกัน
- ผมคิดอยู่เสมอว่าคนเราเวลามีความสุขก็ต้องเต็มที่สิ ต้องมีเรื่องดีๆ ตามมาสิจะมีเรื่องร้ายได้ไง
การบริหารอารมณ์อย่างสม่ำเสมอ ไม่ว่าดีหรือร้าย ช่วยให้จิตใจเรายืดหยุ่นพอที่จะรับมือกับสุขทุกข์ที่ถาโถมพุ่งเข้าหาแบบเฉียบพลันได้ดีขึ้น
- เรื่องราวรักครั้งแรกเมื่อตอนประถม ถึงแม้จะเป็นเรื่องราวจืดชืด ไม่มีอะไรลึกซึ้งน่าสนใจ แต่น่าแปลกที่แม้เวลาผ่านไปแสนนาน เรื่องราวก็ยังวนมาทักทายอยู่เสมอ
- แมวป่วย ทำให้รู้ว่า ชีวิตเป็นสิ่งไม่แน่นอน แม้เราจะประคับประคองเป็นอย่างดี แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้เสมอ อย่าประมาทในความผูกพัน หากเผลอไผลใช้วันเวลาร่วมกัน มันก็อาจจะกลายเป็นความรักได้โดยไม่ได้ตั้งใจเตรียมตัว
- การไม่ชอบกินเกี๊ยวปลาในวัยเด็ก หากมองย้อนกลับไปในอดีตหลายปัญหาช่างเบาบางและจัดการได้ไม่ยาก แต่เมื่อตอนเป็นเด็กมันไม่ได้จัดการได้ง่ายๆ อย่างนั้น
หลายครั้งการแสดงออกว่ารัก จึงง่ายดายปลอดภัยกว่าการแสดงออกว่าไม่รัก เพราะสังคมไม่คาดคั้นหาเหตุผลของความรักมากนัก เมื่อเทียบกับความเกลียดชัง โดยเฉพาะ การเกลียดในสิ่งที่คนจำนวนมากรัก
- สิ่งของที่ผุพัง แต่ยังใช้งานได้ หากรู้วิธีใช้งาน และอาจจะยากที่ต้องอธิบายให้คนอื่นเข้าใจ เป็นสัมผัสรู้มือ จังหวะรู้ใจ คนเราก็เช่นกัน
เราล้วนเป็นมนุษย์ชำรุดที่มีจุดบกพร่องแตกต่างกันไป จากความผิดหวัง การเก็บรักษาไม่ถูกวิธี การตกกระแทกหรือทุบตี การถูกปล่อยให้เคว้งคว้างว่างเปล่า ฯลฯ เราต่างไม่สมบูรณ์แบบที่รอนแรมผ่านคืนวันในชีวิตด้วยจิตวิญญาณเคว้งคว้างบนถนนสายว่างเปล่า จนกว่าจะมีใครบางคนเข้ามาทำให้รู้ว่า เรายังใช้งานได้ดี
- เศร้า ให้หาของอร่อยกินถึงไม่หายเศร้า อย่างน้อยเราก็ได้กินของอร่อย
เหงา ให้ออกกำลังกายถึงไม่หายเหงา อย่างน้อยร่างกายเราก็แข็งแรง
พบคนที่รัก แล้วต้องแยกจากแม้ไม่ได้เคียงข้าง อย่างน้อยครั้งหนึ่งเราก็เคยได้พบกัน
“ฉันไม่ใช่คนหนุ่มอีกแล้ว” การย้อนเวลากลับไป ทำให้ชายไม่หนุ่มได้ทบทวนตัวเอง และหาคำตอบเรื่องต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้น กลับไปตั้งคำถามว่าชีวิตเราเคยทำอะไรตกหล่น ขาดเลย เมินเฉย ต่อวันเวลาที่เคยผ่านมาหรือไม่
ขอบคุณพี่นุ่นที่ให้ยืมมาอ่านฮะ
