#priwreadbooks ชีวิตดีๆ ที่เพอร์เฟกต์ เล่ม 1 : ชุด A Place Called Perfect

#นานมีบุ๊คส์ Helena Duggan เขียน อลิซ แปล

ไวโอเลตไม่เคยนึกอยากย้ายมาอยู่ที่เมืองเพอร์เฟกต์ เพราะถึงแม้ใครจะว่าเมืองนี้สมบูรณ์แบบยังไง เธอก็ยังรู้สึกว่าที่นี่น่ะเพี้ยนแสนเพี้ยน

• ต้นไม้ขึ้นเป็นแถวตรงเป๊ะ
• เพื่อนบ้านสุดเนี้ยบเรียบร้อย
• แจกจ่ายยารักษา “โรคเด็กดื้อ”
• สวมแว่นตาเข้าไว้ ไม่อย่างนั้นจะตาบอด

“ยูจีน!” แม่ร้อง “ยูจีน เกิดอะไรขึ้นคะ คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

ไวโอเลตคลำทางออกนอกประตูไปตามทางเดินอย่างระมัดระวังและเดินไป
ห้องพ่อกับแม่ เธอคะมำเข้าไปในห้อง “แม่คะ หนูมองไม่เห็น!”

“พ่อก็เหมือนกันจ้ะ ลูกรัก” พ่อตอบ เสียงของพ่อร่าเริงอย่างน่าประหลาด

“แต่ไม่มีอะไรต้องแตกตื่นหรอก พวกเขาเตือนเราแล้ว”

“พวกเขาไม่ได้บอกว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้นะคะ ยูจีน!” แม่ร้อง

“ไม่ต้องแตกตื่นนะ สาวๆ” พ่อกล่าวซ้ำ บัดนี้เสียงสูงขึ้นเล็กน้อย “ไวโอเลตมานอนบนเตียงนี่กับแม่สิ พ่อจะลงไปข้างล่างดูว่าจะติดต่อพี่น้องอาร์เชอร์ได้ไหม พวกเขารู้ว่าต้องทำยังไง”

‘แต่จะทำยังไงคะ ยูจีน คุณก็มองไม่เห็นเหมือนกัน” แม่สะอึกสะอื้น

“ไม่ต้องห่วงผมหรอก” พ่อตอบพลางเดินไปหาไวโอเลตขณะที่เธอคืบคลานตัดพื้นห้องนอนปูพรม

“พ่อคะ ระวัง!” ไวโอเลตตะโกน ละเมิดคำปฏิญาณว่าจะเงียบเนื่องจากนี่เป็นเหตุฉุกเฉิน

“อ๋อ ความคิดดีนี่ ลูกรัก!” พ่อพูดพลางหย่อนตัวลงคุกเข่าอย่างเก้ๆ กังๆ “เดี๋ยวพ่อจะกลับมาพร้อมความช่วยเหลือ เชื่อใจพ่อสิ” พ่อของไวโอเลตคลานไปนพื้นห้องและออกไปที่โถง เชื่อใจพ่อหรือ พ่อไม่สมควรได้รับความเชื่อใจจากเธอ ทั้งหมดนี้เป็น
ความผิดของพ่อ

“โอ๊ย” เธอร้องเมื่อชนด้านข้างเตียงของพ่อกับแม่

“ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม ลูกรัก” แม่ร้องจากบนเตียง

ไวโอเลตถูหน้าผาก ดูว่ามีเลือดหรือไม่ “ค่ะ คิดว่าอย่างนั้น” เธอครางพลางคลานไปยังที่ว่างข้างตัวแม่

ที่นอนยังคงอุ่นและผ้าห่มกลิ่นเหมือนพ่อ เธอเขยิบเข้าไปใกล้แม่มากขึ้น

“อรุณสวัสดิ์ครับ!” เสียงหนึ่งร้องเรียกมาจากใต้หน้าต่างพ่อกับแม่ “วันนี้เป็นวันที่ดีเลิศเลยใช่ไหมล่ะครับ ครอบครัวบราวน์”

“แม่คะ มีคนอยู่ข้างนอก”

“แม่รู้จ้ะ ลูกรัก รออยู่นี่นะ” แม่กระซิบ ลุกขึ้นจากเตียง

โรสเดินโซเซตัดห้อง จากนั้นหน้าต่างก็ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าด อากาศเย็นจักจี้
นิ้วเท้าของไวโอเลตที่โผล่พ้นผ้านวม

“สวัสดีค่ะ” โรสร้องเรียก

“อรุณสวัสดิ์ครับ มิสซิสบราวน์ ผมแค่แวะมาดูว่าวันแรกของคุณเป็นยังไงบ้างและเสนอจะพายูจีนไปส่งที่ที่ทำงานน่ะครับ”

“โอ้ คุณนั่นเอง มิสเตอร์อาร์เชอร์” แม่สูดหายใจแรง “มาได้จังหวะพอดีเลยค่ะ ฉันเกรงว่าพวกเราจะตื่นมาในสภาพที่ดูไม่ค่อยได้น่ะค่ะ ผลของดวงอาทิตย์เกิดขึ้นเร็วกว่าที่คาดไว้”

“โอย ไม่นะ แย่จริง บางทีมันก็เกิดขึ้นแบบนั้น ไม่ต้องกังวลนะครับ เราจะทำให้คุณกลับเป็นปกติทันทีเลย”

ภายในไม่กี่นาที มิสเตอร์เอดเวิร์ด อาร์เชอร์ก็พายูจีน โรส และไวโอเลตออกจากบ้านไปยังที่นั่งด้านหลังรถยนต์ของเขาอย่างระมัดระวัง ใช่เอดเวิร์ดแน่ๆ เพราะว่าเขาสูงเกือบจะเท่ากับไวโอเลต

“ทีนี้ก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าของช่างประกอบแว่นสายตาของเรากัน” เขาร้อง ขณะที่เครื่องยนต์ติดขึ้นเสียงดังบรืน

ไวโอเลตคิดเสมอว่า “สายตา” หมายความว่าเธอทำอะไรไม่เข้าท่าสักอย่าง อย่างที่แม่มักบอกเธอเรื่องคนที่อยู่นอกสายตา ตอนนี้เธอค้นพบแล้วว่ามันใช้กับแว่นได้ด้วย ห้างสรรพสินค้าเป็นคำที่ยากกว่านิดหน่อย แต่เธอรู้สึกว่ามันเป็นแค่คำเก๋ๆ ซึ่งหมายถึงร้านค้า พี่น้องอาร์เชอร์ดูจะชอบคำเก๋ๆ ขณะที่มิสเตอร์เอดเวิร์ด อาร์เชอร์จูงแขนไวโอเดินลงจากรถช้าๆ เธอก็ตัดสินใจว่าไม่อยากตาบอดอีกเลย เธอชอบมองเห็น เธอคิดถึงสีสันแล้ว นึกอยากเห็นสีฟ้าหรือม่วงหรือเหลืองอมชมพู หรือสีไหนก็ตามที่ไม่ใช่สีดำและมัวๆ แม้แต่สีน้ำตาลก็ใช้ได้

“มิสเตอร์อาร์เชอร์คะ” เธอพูด จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ “เรายังไม่ได้สัมผัสแสงอาทิตย์เลย แล้วมันมีผลต่อตาของเราได้ยังไงคะ”

ผ่านไปหนึ่งคืนพวกเขาก็มองไม่เห็น ต้องใส่แว่นสีกุหลาบ ต้องดื่มชาในทุกวัน

• ไวโอเลต ได้ยินเสียงลึกลับไร้ที่มา
• แม่เริ่มทำตัวพิลึก กลายเป็นคุณแม่บ้านตามแบบฉบับของเพอร์เฟกต์
• พ่อหายไป ไม่กลับบ้าน

ไวโอเลตร่วมมือกับ “เด็กชาย” ที่อยู่ในแดนไร้ผู้ครอง เพื่อพิสูจน์ให้ได้ว่าแท้จริงแล้ว เมืองนี้ไม่ได้เพอร์เฟกต์อย่างที่ตาเห็น

//ยืม ebook จาก TKRead