#priwreadbooks ร้านเครื่องเขียนนั้นใต้ต้นสึบากิ

#น้ำพุ โอกาวะ อิโตะ เขียน ฉัตรขวัญ อดิศัย แปล

จดหมายตัดเยื่อใย จดหมายถึงคนรักเก่า หรือ จดหมายจากสวรรค์ ไม่ว่าเนื้อหาจะซับซ้อนหรือประหลาดเพียงใด ร้านเครื่องเขียนแห่งนี้ก็พูดแทนใจผู้คนเสมอ

ทว่าภายใต้ข้อความที่กินใจเหล่านั้น ส่วนลึกในใจของ อาเมะมิยะ ฮาโตโกะ กลับว่างเปล่า หลังคุณยาย (ที่เธอเรียกว่า “รุ่นก่อน”) จากไปเมื่อสามปีก่อน เธอก็ตัดสินใจทิ้งร้านและย้ายไปท่องเที่ยวอยู่ต่างประเทศ

การได้กลับมาที่นี่ ได้พบเจอผู้คนจากอดีตอีกครั้งทำให้เธอพบ “คำ” ที่เติมเต็มช่องว่างในใจได้ในที่สุด

มีหลายคนที่ขาดทักษะในการเขียนจดหมาย ไม่ว่าจะเพื่อสร้างความสัมพันธ์ การเติมเต็มความฝัน สร้างเกราะกำบังความขัดแย้ง หรือแม้แต่ตัดความสัมพันธ์ผ่านตัวอักษร คนเหล่านี้ต้องการตัวแทนที่จะช่วยพวกเขาคิด ช่วยพวกเขาเขียน ผ่านโจทย์ในรูปแบบจดหมายที่จะส่งไปยังปลายทาง ตัวแทนที่ว่านี้คือคนที่มีความสำคัญ มีคุณค่า และเป็นที่ต้องการของผู้บกพร่องความสามารถด้านการเขียนจดหมายเพื่อให้เป็นไปตามจุดประสงค์อันแตกต่าง เป็นความสำคัญที่หาค่าไม่ได้หรือ อาจจะตีค่าได้เป็น ‘เงินตรา’

วิชาเขียนจดหมาย ที่ ‘ป๊บโปะจัง’ ถูกฝึกคัด ฝึกเขียนมาตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กอนุบาลจนถึงมัธยมปลาย ที่ถูกพร่ำสอนอย่างเข้มงวดจาก “รุ่นก่อน” ถูกนำมาใช้เลี้ยงชีพที่เมืองคามาคุระแห่งนี้

ยายของเธอนั้น เมื่อมีชีวิต ก็แทบไม่เคยสื่อความต้องการ ความรู้สึกนึกคิด แม้กระทั่งความรักสุดหัวใจกับหลานเพียงคนเดียว ที่แม่แท้ๆ ทิ้งไปตั้งแต่เล็ก (แม่ที่เคยเป็นลูกของคุณยายเอง ก็มีความขัดแย้งอย่างรุนแรงต่อคุณยาย ด้วยการสื่อสารที่ไม่เปิดเผยของคุณยาย) ในขณะที่มีชีวิต คุณยายก็ได้มีเพื่อนทางจดหมายกับคนแดนไกล (อิตาลี) และป๊บโปะจังก็เพิ่งมาค้นพบที่หลังว่า จดหมายหลายฉบับ กับเพื่อนต่างวัยและต่างแดนคนนั้น มักมีเรื่องราวของเธอ ความเป็นห่วง ความรักล้นเอ่อเต็มหน้ากระดาษ โดยเฉพาะช่วงที่เธอเป็นนกที่บินหนีไปจากรังของยาย ไปใช้ชีวิตคนเดียวที่ต่างประเทศ จนจดหมายฉบับสุดท้ายที่ยายกำลังจะจากโลกนี้ไปก็ยังมีเรื่องของเธอ

เธอเพิ่งมาค้นพบว่า ยาย ที่เธอเรียกว่า ‘คนรุ่นก่อน’ ตลอดมานั้น มีความลับอะไรปกปิดเธอบ้าง และเป็นห่วงเธอมากกว่าที่เคยคิดไว้

“มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับที่เราจะไม่มีเรื่องให้เสียใจเลย ทำอย่างนั้นก็ดีสิ ถ้าตอนนั้นไม่พูดแบบนั้นก็ดีสิ… แทนที่จะไล่ตามสิ่งที่สูญเสียไปแล้ว เราควรให้ความสำคัญกับสิ่งที่เหลืออยู่ในมือตอนนี้จะดีกว่า”

ช่วงท้ายๆ อ่านแล้วซึมเลย น้ำตาร่วงไปด้วยอีก

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า