#priwreadbooks ร้านไม่สะดวกซื้อของคุณทกโก

#piccolo คิมโฮย็อน เขียน มินตรา อินทรารัตน์ แปล

คุณทกโก ชายไร้บ้านที่เก็บกระเป๋าถือของ คุณยองซุกวัยเจ็บสิบปี เจ้าของร้านสะดวกซื้อ ‘ออลเวย์ส’ ในแขวงช็องพาได้และนำส่งคืน เธออยากให้เงินเขา แต่เขาไม่ยอมรับ ดังนั้น เธอขอให้เขามารับอาหารกล่องที่ร้าน ซึ่งเขาก็จะมาในช่วงที่รับแต่ของหมดอายุเท่านั้น ก่อนจะมีโอกาสได้ช่วยเหลือยองซุกอีกครั้งเมื่อเธอเกือบโดนทำร้ายร่างกาย

ร้านสะดวกซื้อเล็กๆ แห่งนี้อยู่ในย่านที่ซึ่งที่ดินไม่แพงเท่าคังนัมหรืออับกูจอง แถมคนที่อาศัยส่วนใหญ่ก็เป็นผู้สูงอายุ ไม่ก็นักศึกษาที่อาศัยอยู่ในหอพัก วันหนึ่งชายร่างใหญ่เหมือนหมี ผู้เคยเป็นคนไร้บ้าน กินนอนอยู่ในสถานีรถไฟโซล ก็ปรากฏตัวขึ้นที่ร้านสะดวกซื้อแห่งนี้ในฐานะพนักงานพาร์ตไทม์กะกลางคืนของที่ร้าน เนื่องจากพนักงานเก่าลาออกพอดี โดยมีข้อแม้ว่าห้ามดื่มเหล้าอีกเด็ดขาด

ในแต่ละตอนจะบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของพนักงานในร้านสะดวกซื้อ รวมทั้งลูกค้าที่เข้ามาซื้อของที่นี่ แต่ละคนมีเรื่องราวหนักอึ้งอยู่ในใจ และบอกเล่าเรื่องราวนั้นให้แก่ทกโกฟัง แม้จะมีพนักงานในร้านคนหนึ่งตั้งแง่กับทกโกเพียงเพราะเขาเป็นไอ้ขี้เมาและไร้บ้านมาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป ทกโกกลับพิสูจน์ให้เห็นว่าเขาไม่ใช่อย่างที่เห็นภายนอก เขาเป็นคนที่มีความคิดบวกและมีพลังให้กับคนรอบด้านเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น

สายลมแห่งการเปลี่ยนแปลงอันแสนสดชื่นเริ่มก่อตัวขึ้น ผู้คนหลากหลายต่างแวะมาหาที่ร้านสะดวกซื้อ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีเส้นกั้นบางๆ ระหว่างโซนปลอดภัยของตัวเองกับพื้นที่สาธารณะ พวกเขาเหล่านั้นต่างก็ได้รับคำปลอบโยนในวันอันแสนเหนื่อยล้าจากชายไร้บ้านคนนี้โดยไม่รู้ตัว

“คนเราไม่ต้องการคนปลอบประโลมหรอก คนเราต้องการคนรับฟัง และเข้าใจในสิ่งที่คนเราเป็นจริงๆ”

ระหว่างนั้นคุณทกโกก็ค่อยๆ รื้อฟื้นความทรงจำของตัวเองที่หายไปจากการพูดคุยกับผู้คน เขาเคยมีอาชีพที่ดี มีภรรยา มีลูก แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นมากมายจนทำให้กลายเป็นคนไร้บ้านที่อาศัยอยู่ในสถานีรถไฟโซล

“พอดีเจ้าของร้านช่วยไว้แหละครับ ถ้าผมไม่ได้พบกับเจ้าของร้าน ก็คงนอนอยู่ที่นี่ไปแทกูไม่ไหวหรอกครับ”

“ถ้างั้นหมายความว่า ฉันก็มีส่วนช่วยในสถานการณ์โคโรนาด้วยใช่ไหม”

“พอผู้คนใส่หน้ากากแล้วก็เงียบไปเลยแฮะ”

“ทุกคนเอาแต่พูดเรื่องของตัวเองทั้งที่โลกเราไม่ใช่ห้องเรียนมอต้น แต่ทุกคนกลับพูดจาอวดตัว และทำเหมือนรู้ทุกเรื่อง เห็นแบบนี้แล้วโลกคงอยากให้มนุษย์ปิดปากเงียบละมั้ง ถึงได้ส่งโรคระบาดนี้มาให้”

“การใส่หน้ากากและไวรัสโคโรน่าทำให้ไม่สะดวกเรื่องโน้นเรื่องนี้ แล้วก็เที่ยวบอกว่าจะทำตามใจตัวเอง โลกเราก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว การมีชีวิตอยู่มันก็มีเรื่องไม่สะดวกแบบนี้แหละ”

“คุณช่วยชีวิตคนที่สมควรตายเอาไว้ แม้ชีวิตจะน่าอับอาย แต่ผมจะลองใช้ชีวิตต่อไปดูนะครับ”

และเรื่องนี้ทำให้รู้จักอาหารเกาหลีหลายอย่างที่มีขายในร้านสะดวกซื้อ เช่น รามย็อน ชัมชัมชัม ชาไหมข้าวโพด

แม่น้ำไม่ได้มีไว้ให้เราทิ้งตัวลงไป แต่มีไว้ให้เราข้ามต่างหาก

สะพานก็เป็นที่ที่เอาไว้ก้าวข้าม ไม่ใช่ที่ที่มีไว้ให้เรากระโดดเช่นกัน

ขอบคุณหงส์ที่ให้ยืมมาอ่านจ้า