#priwreadbooks ศูนย์รับฝากความเสียใจ

#แพรวสำนักพิมพ์ ซื่ออี เขียน รักสิริ แปล

“คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจแห่งนี้เจอ เพราะที่แห่งนี้จะเลือกยอมให้คุณเจอเองต่างหาก” ณ ที่แห่งนี้ เจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจจะรับความเสียใจของคุณเอาไว้อย่างอ่อนโยน

ตํานานของนครไทเปเล่าลือกันว่าในศูนย์การค้าใต้ดินของสถานีไทเปมีสถานที่หนึ่งที่จะช่วยส่งจดหมายและสิ่งของกลับไปให้คนที่ไม่อาจพบหน้าในปัจจุบันได้

ณ จุดเชื่อมต่อที่ซ่อนอยู่ระหว่างบนดินกับใต้ดิน มุมหนึ่งของศูนย์การค้าใต้ดินแห่งสถานีรถไฟไทเปที่คดเคี้ยวเหมือนเขาวงกต ในวันพุธซึ่งเป็นเป็นรอยต่อของสัปดาห์ เวลาพลบค่ำตั้งแต่สิบเจ็ดนาฬิกาไปจนถึงหนึ่งทุ่มตรงที่เป็นช่วงเปลี่ยนผ่านระหว่างกลางวันกับกลางคืน “ศูนย์รับฝากความเสียใจ” จะปรากฏขึ้นอย่างเงียบเชียบ เพื่อเป็นตัวกลางช่วยส่งความเสียใจของคุณกลับไปยังอดีต ให้แก่คนที่มิอาจพบเจอได้อีก

แม้คนทุกคนจะมีภูมิคุ้มกันหรือก็คือร่มไว้เพื่อกางกั้นลมฝนแต่ร่มคันนั้นก็มิอาจสมบูรณ์พร้อมเสมอไป และ “ศูนย์รับฝากความเสียใจ”แห่งนี้ก็เป็นเสมือนนักซ่อมร่มที่จะเยียวยาความเสียใจอุดรูรั่วในจิตใจของผู้ที่มีความเสียใจในอดีต

คนที่ได้ชื่อว่าเป็น “เจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจ”นั้นไม่ใช่คนที่คอยรับฝากสิ่งของ แต่เป็นคนที่ช่วยดูแลรักษาความเสียใจแทนผู้อื่นต่างหาก

โดยมีกฎง่ายๆ เพียง

• คุณไม่มีทางหาศูนย์รับฝากความเสียใจเจอจนกว่าที่แห่งนี้จะยอมให้คุณเจอ
• ศูนย์รับฝากความเสียใจจะเปิดบริการแค่วันพุธระหว่างเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาถึงสิบเก้านาฬิกาเท่านั้น
• ห้ามส่งจดหมายหรือสิ่งของหาตัวเอง
• คนที่คุณจะส่งถึงต้องเป็นคนที่เคยเจอหน้ากันมาก่อน
• ไม่สามารถแก้ไขอดีตได้ ทําได้เพียงเยียวยาหัวใจตัวเองเท่านั้น

ศูนย์รับฝากความเสียใจก่อตั้งขึ้นมาบนเงื่อนไขที่ว่าจะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอนาคตได้เพราะงั้นจึงไม่สามารถทําเรื่องที่จะเปลี่ยนแปลงไปจากความเป็นจริงได้ และไม่สามารถบอกว่าตัวเองมาจากอนาคตได้ด้วยเช่นกัน อีกอย่างไม่มีใครทําแบบนั้นได้ด้วย ผู้ที่มายังที่แห่งนี้ได้มิใช่เพราะต้องการจะเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขอะไร แต่มาเพื่อเติมเต็มความรู้สึกเสียใจที่ยังค้างคาอยู่ให้ลุล่วงไปเท่านั้น

จะส่งจดหมายกลับไปยังอดีตได้แค่วันที่ทั้งสองฝ่ายพบหน้ากันเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้นดังนั้นหากไม่มีจดหมายตอบกลับมาทันทีในวันนั้นเลย ส่วนใหญ่ก็จะไม่ได้รับจดหมายตอบกลับมาอีกเลยเช่นกัน

ความเสียใจมีไว้เพื่อให้เรายิ่งทะนุถนอมปัจจุบัน

อย่าได้เพิ่มความเสียใจในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่อีกเลย

การเยียวยา แท้จริงแล้วไม่ได้อยู่ที่คนใดคนหนึ่งทำอะไร หรือพูดอะไร แต่เป็นเพียงการแสดงความเอาใจใส่ด้วยความอ่อนโยนจากหัวใจของคนคนนั้นต่างหาก และเพราะรับรู้ได้ถึงความปรารถนาดีเช่นนี้ได้ จึงจะสามารถโอบกอดตัวเอง และคืนดีกับตัวเองได้ แท้จริงแล้ว เราทุกคนสามารถเป็นเจ้าหน้าที่รับฝากความเสียใจที่สามารถรักษาความเสียใจของผู้อื่นได้ทั้งนั้น

เพราะทุกชีวิตต่างส่งผลกระทบถึงกัน