#priwreadbooks อากานานะเบเกอรี ขอให้วันนี้หอมกรุ่น
#LUMI Yamaguchi Eiko เขียน เมธี ธรรมพิภพ แปล
ชีวิตของอากาเนะ คุณแม่ผู้แสนใจดี ต้องพบกับจุดพลิกผันที่เหมือนเป็นฝันร้ายเมื่อเธอถูกสามีขอหย่า และสูญเสียสถานะภรรยาผู้อำนวยการโรงพยาบาลในชั่วพริบตา เธอตัดสินใจย้ายกลับไปอยู่บ้านเกิดพร้อมกับลูกสาว นานะ
ในระหว่างนี้นานะสนับสนุนให้อากาเนะที่ทำเค้กกล้วยหอมและเค้กดาร์กฟรุตที่ถนัดส่งขายร้านค้าต่างๆ นำไปสู่จุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของทั้งคู่ที่ต้องผ่านเรื่องราวต่างๆ มากมาย การลองผิดลองถูก การแก้ไขปัญหาต่างๆ ในเกมธุรกิจที่ไม่คุ้นเคยแต่ก็ยังอบอวลไปด้วยกำลังใจและความช่วยเหลือจากเหล่ามิตรผู้หวังดี และที่สำคัญที่สุดคือความผูกพันอันอบอุ่นระหว่างแม่ลูก จนค่อยๆ เติบโตขึ้น กลายเป็น ‘อากานานะเบเกอรี’ เบเกอรีเล็กๆ ย่านสถานรถไฟ ที่เกิดจากน้ำพักน้ำแรงของ ของ ‘อากาเนะ’ กับ ‘นานะ’
เตาอบร้อนๆ ไม่เพียงส่งกลิ่นหอมหวนอบอวลไปทั่วห้องครัว แต่ยังหอมโชยไปจนถึงพื้นที่ร้าน เป็นกลิ่นหอมหวานของเค้กกล้วยหอม เคล้ากลิ่นเปลือกเลมอนขูดที่ผสมปนกับเนย ชวนให้น้ําลายสอเป็นอย่างยิ่ง เค้กดาร์กฟรุตที่อบเสร็จก่อนหน้านี้ถูกบรรจุอยู่ในภาชนะ สําหรับจัดส่งและตั้งเรียงรายไว้ เค้กเนยรูปทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า สูตรนี้อัดแน่นด้วยผลไม้อบแห้งซึ่งหมักบรั่นดีเป็นเวลากว่าครึ่งเดือน ทำให้มีกลิ่นหอมของเหล้าฝรั่ง ที่แค่ได้กลิ่นก็ชวนให้เมามาย
หากเค้กกล้วยหอมคือรสชาติของรักครั้งแรก เค้กดาร์กฟรุตก็อาจจะเป็นตัวแทนรสชาติความลับสําหรับผู้ใหญ่ นานะคิดเช่นนี้ขณะใช้ฟิล์มถนอมอาหารบรรจงห่อเค้กกล้วยหอมที่หายร้อนดีแล้ว
เค้กทั้งสองสูตร คือสินค้าหลักของ ร้านขนมตะวันตกอากานานะ แห่งนี้ โดยจะเน้นทําส่งร้านกาแฟและร้านอาหารในตัวเมืองมากกว่า วางขายที่หน้าร้าน โดยเฉพาะปีนี้ ทางร้านเริ่มได้รับออร์เดอร์จากเรือล่องแม่น้ํา ที่หันมาให้บริการในตอนกลางวัน แม้เวลาที่พูดถึงเรือล่องแม่น้ํา มักจะนึกถึงอาหารจัดเลี้ยงก็จริง แต่หากเป็นคอร์สล่องเรือชมวิวช่วงกลางวัน จะมาพร้อมบริการเสิร์ฟเค้กและเครื่องดื่มซอฟต์ดริงก์ให้ด้วย ตอนแรกนึกว่าลูกค้าที่มานั่งเรือล่องแม่น้ําตอนกลางวันจะมีเฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์หรือวันหยุดราชการ แต่อย่างในฤดูชมดอกไม้ ขนาดวันธรรมดาก็ยังเหมือนจะมีลูกค้าจองเข้ามาเป็นจํานวนมาก
ร้านขนมตะวันตกอากานานะตั้งอยู่ในเมืองที่เคยมีสถานีรถไฟเอกชนซึ่งขบวนรถไฟด่วนเข้าจอด ทั้งยังมีมหาวิทยาลัยรัฐบาลด้วย ย่านนี้เป็นที่นิยมอย่างมากเพราะสามารถเดินทางไปชิบูยะและชินจูกุ ได้ง่าย ทําให้ว่ากันว่าที่ดินและค่าเช่านั้นมีราคาค่อนข้างสูงทีเดียว ย่านร้านค้าบริเวณหน้าสถานีรถไฟ มีทั้งร้านรวงแบบดั้งเดิมที่ เจ้าของบริการด้วยตนเอง ตั้งปะปนอยู่กับร้านอาหารและคาเฟ่เก๋ๆ แบบสมัยใหม่ ให้บรรยากาศไม่ต่างจากย่านคึกคักทางตะวันตกของ โตเกียว
คูริตะ อากาเนะ กับ คูริตะ นานะ สองแม่ลูกเปิดร้านขนม ตะวันตกอากานานะมาได้สิบแปดปีแล้ว โดยทั้งสองซื้อร้านนี้ต่อจากสามีภรรยาเจ้าของร้านขนมปังที่โชคร้ายไม่มีผู้สืบทอดกิจการ พร้อมกับซื้อพวกเครื่องไม้เครื่องมือในร้านต่อมาด้วย ทําให้แม้พื้นที่ร้านจะได้รับการปรับปรุงบ้างแล้วเล็กน้อย แต่เพราะข้าวของที่ใช้ยังเป็นของเก่า จึงปฏิเสธไม่ได้ว่าเครื่องครัวเหล่านี้ใกล้หมดอายุเต็มที่ ไม่ปีนี้ก็ ปีหน้าคงต้องหาซื้อเครื่องจักรและอุปกรณ์ชุดใหม่มาใช้งานแทน
“งั้นหนูไปก่อนนะ” นานะเปิดประตูฝั่งคนขับหลังขนเค้กที่บรรจุภาชนะสําหรับจัดส่งไปไว้ที่ท้ายรถมินิแวนเรียบร้อยแล้ว
“ไปดีมาดีจ้ะ ขับรถดีๆ ล่ะ” อากาเนะกล่าวหลังเดินออกมาหน้าร้าน
นานะไม่ได้ทํากิจวัตรนี้มาแค่สิบปี แต่ทํามาจนเกือบจะยี่สิบปีแล้ว ทว่าแม่ของเธอก็ยังพร่ำเตือนเช่นนี้ทุกครั้งเหมือนพูดกับเด็กเล็ก ไม่ว่าลูกจะอายุเท่าไร คนเป็นแม่ก็ดูเหมือนจะอดไม่ได้ที่จะปฏิบัติต่อ ลูกราวกับยังเป็น ‘เด็ก’ อยู่เสมอ หรือไม่ก็อาจจะเป็นอากาเนะเองที่ ขี้กังวลมากเกินไป
เค้กทั้งสองสูตรส่งกลิ่นหอมจางๆ อบอวลอยู่ในรถทั้งที่ห่อฟิล์ม เอาไว้มิดชิด เป็นกลิ่นหอมของเลมอน เนย และบรั่นดีผสมกัน พอได้กลิ่นนี้แล้วจะช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย
นวนิยายนิยายอบอุ่นใจแนวร้านค้าที่เกี่ยวข้องการทำธุรกิจขนาดเล็ก จะได้เห็นความช่วยเหลือกันของคนในชุมชน การถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน และแน่นอนว่าโชคเข้าข้างระดับหนึ่งเลย มีปัญหาอะไรก็หาทางแก้ได้หมด
… แล้วก็ อยากกินขนมปังขึ้นมาเลย
//ยืม ebook จาก https://elibrary-bkk.hibrary.me/
