#priwreadbooks เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น

#แพรวสำนักพิมพ์ คาวางุจิ โทชิคาซึ เขียน ฉัตรขวัญ อดิศัย แปล

ร้านกาแฟที่มีอายุกว่าร้อยปีที่อยู่ใต้ตึก ทางเข้าลึกลับ และอากาศเย็นสบายตลอดปี เป็นที่เล่าลือกันว่า หากได้นั่งเก้าอี้ตัวนั้นในร้านแล้วจะสามารถย้อนเวลาได้ หนังสือแบ่งออกเป็น 4 เรื่องย่อย ที่ผู้คนมาเกี่ยวข้องกันได้ด้วยฉากหลัก คือร้านกาแฟแห่งนี้

ฟูมิโกะ

ที่ชีวิตรักกำลังไปได้สวยกับแฟนหนุ่ม แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับมาเจอเธอที่ร้านกาแฟแห่งนี้เพื่อบอกว่าจะไปทำงานที่สหรัฐอเมริกา

โคตาเกะ

นางพยาบาลสาวที่ต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าของสามีเมื่ออาการอัลไซเมอร์ของเขารุนแรงขึ้น และเรื่องที่เขาจำได้คือเขาต้องมาที่ร้านกาแฟแห่งนี้เพื่อหาทางย้อนเวลาไปหาคนคนหนึ่ง

ฮิราอิ

พี่สาวที่ตัดสินใจเลือกทางเดินของตัวเอง ทิ้งกิจการของครอบครัวไว้ให้น้องสาวรับผิดชอบและพยายามหลบหน้าน้องสาวที่มาตามกลับบ้านตลอด

เค

ภรรยาเจ้าของร้านกาแฟที่กำลังตั้งครรภ์และร่างกายอ่อนแอ การตัดสินใจเก็บลูกเอาไว้อาจนำไปสู่ความตายของเธอเอง

แต่ก็ใช่ว่าใครจะย้อนอดีตกันง่ายๆ มันก็มีกฎที่ยุ่งยากมากๆ อยู่เหมือนกัน

ข้อที่ 1 เมื่อย้อนกลับไปในอดีต จะไม่สามารถพบคนที่ไม่เคยมาเยือนร้านกาแฟแห่งนี้ได้

ข้อที่ 2 เมื่อย้อนกลับไปในอดีต ต่อให้พยายามเพียงใดความเป็นจริงก็จะไม่เปลี่ยนแปลง

ข้อที่ 3 ที่นั่งที่พาเราย้อนกลับไปในอดีตได้จะมีวิญญาณคนนึงนั่งอยู่เสมอ เราจะนั่งได้ก็ต่อเมื่อคนนั้นลุกไปเข้าห้องน้ำ วันละครั้ง

ข้อที่ 4 เมื่อย้อนกลับไปในอดีต เราจะลุกจากที่นั่งตัวนั้นไปที่อื่นไม่ได้

ข้อที่ 5 เราจะย้อนกลับไปในอดีตได้เฉพาะช่วงเวลาที่กาแฟยังอุ่นหลังรินใส่ถ้วยเท่านั้น

ข้อที่ 6 ต้องดื่มกาแฟให้หมดก่อนที่กาแฟจะเย็นชืด ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถกลับมายังสถานที่เดิมได้อีกเลย

ข้อที่ 7 คนที่เคยนั่งเก้าอี้ตัวนี้แล้ว จะไม่สามารถนั่งได้อีก

เพียงชั่วเวลากาแฟยังอุ่น… ถือได้เป็นคำบริกรรมคาถา ก่อนจะพาให้คนที่นั่งเก้าอี้นี้กลับไปยังอดีตหรือข้ามไปสู่อนาคตที่ตัวเองมุ่งหวังว่าจะไป

เรื่องเล่าของแต่ละคน ล้วนพาให้เศร้าใจ น้ำตาไหลทั้งนั้น ไม่ว่าจะย้อนกลับไปในอดีตเพื่อรับจดหมาย เพื่อเปลี่ยนแปลงคำพูด เพื่อพบเจอหน้า หรือแม้กระทั่งพาตัวเองไปยังอนาคตเพื่อให้เห็นว่าลูกของตัวเองยังมีชีวิตแข็งแรงดีอยู่

แต่สุดท้ายแล้วความจริงก็ไม่เปลี่ยนแปลง

สามียังคงเป็นอัลไซเมอร์ น้องสาวยังคงถูกรถชนตาย หรือแม้กระทั่งคลอดลูกแล้วตัวเองต้องตายก็ตาม

ถึงความเป็นจริงจะไม่ได้เปลี่ยนแปลง แต่บางอย่างก็เปลี่ยนไป

โคตาเกะที่ห้ามพวกเคเรียกเธอด้วยนามสกุลเดิม และเปลี่ยนท่าทีของตัวเองที่มีต่อสามีเพื่อจะได้เป็นภรรยาของเขาต่อไป แม้ตัวเองจะต้องหายไปจากความทรงจำของเขาก็ตาม

ฮิราอิ ที่ทิ้งร้านที่กำลังเฟื่องฟูของตัวเองเพื่อกลับบ้านเกิด และตอนนี้ก็กำลังจำรายละเอียดของงานที่เรียวกังโดยเริ่มนับตั้งแต่ 1 ใหม่ ระหว่างนั้นก็ฟื้นฟูความสัมพันธ์กับพ่อแม่ไปด้วย แม้น้องสาวจะไม่มีทางฟื้นกลับมาก็ตาม

ความเป็นจริงเปลี่ยนแปลงไปแล้วต่างหาก

โคตาเกะเริ่มเพลิดเพลินเมื่อได้สนทนากับสามี แม้ทีท่าของเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง ไม่สามารถจำเธอได้ แต่เธอก็ไม่ต้องทำตัวเป็นแค่พยาบาลอีกต่อไป

รูปถ่ายที่ฮิราอิส่งมาสะท้อนภาพของเธอผู้มีความสุขที่ได้อยู่กับพ่อแม่ หลังจากที่เธอหนีออกจากบ้านมาเมื่อตอนอายุ 18

ความเป็นจริงไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป สิ่งที่เปลี่ยนไปคือสองคนนั้น ทั้งสองคนต่างย้อนกลับไปในอดีตและสิ่งที่เปลี่ยนไปก็คือจิตใจ

ไม่ว่าความเป็นจริงจะน่าข่มขื่นเพียงใด มนุษย์เราก็ข้ามพ้นไปได้ด้วยหัวใจดวงเดียว