#priwreadbooks เราไม่ได้ไปคีร์กีซสถานกันทุกวัน

#BunBooks พลอยอาภา ชุณหะนันทน์ เขียน

หลังจากโควิด19 ทำให้การเดินทางทั่วโลกหยุดชะงักมานาน พอสถานการณ์คลี่คลาย พลอยอาภา ชุณหะนันท์ แอร์โฮสเตสสาวไทยในดูไบ ก็เกิดอาการอยากท่องเที่ยว แต่ไม่อยากเที่ยวแบบกินหรูอยู่สบายหรือใช้ชีวิตในโรงแรม (เพราะช่วงโควิด19 เวลาบินไปไหน ก็ต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องในโรงแรม จนเบื่อ) ทริปคีร์กีซสถาน จึงเริ่มขึ้นในเดือนมิถุนายน ปี 2565

“คีร์กีซสถาน” ประเทศที่ไม่อยู่ในความรับรู้ของใครหลายคน โดยสิ่งที่ปรากฏในเนื้อหาคือการบอกเล่าเรื่องราวการเดินทางของ 2 นักเดินทาง 1 คนนำทางและอีก 1 เพื่อนคนนำทาง ที่ชื่อเดียวกัน ที่พากันเดินทางสำรวจพื้นที่ต่างๆ ของคีร์กีซสถาน

ที่ตั้งทางภูมิศาสตร์ วางตัวอยู่บนแนวเทือกเขาเทียนซานอีกด้านของมณฑลซินเจียง ทำไมชนเผ่าเร่ร่อนที่อาศัยบนหลังม้าถึงได้เข้าไปมีบทบาทในประวัติศาสตร์จีนและนวนิยายหลายๆ เรื่องของจีน

วิถีชีวิตผู้คน อาหาร ธรรมชาติ ภูมิประเทศ วัฒนธรรมและประวัติศาสตร์ของกลุ่มคนที่ยังคงรักษาวัฒนธรรมของชนเผ่าเร่ร่อนที่มีวัฒนธรรมของการเลี้ยงสัตว์ในทุ่งหญ้า

ชนเร่ร่อน คือวิถีชีวิตสำคัญของชาวคีร์กีซที่ได้รับการอนุรักษ์และสืบทอดต่อเนื่องมาถึงปัจจุบัน โดยนักท่องเที่ยวก็สามารถเรียนรู้และสัมผัสประสบการณ์การใช้ชีวิตของชนเร่ร่อนได้ ผ่านการท่องเที่ยว เช่น ค้างคืนในกระโจมเยิร์ต ปีนเขา ขี่ม้า หรือชมการสาธิตใช้นกอินทรีล่าเหยื่อแบบนายพรานโบราณ

คนส่วนใหญ่นับถือศาสนาอิสลามนิกายสุหนี่ ใช้ภาษาคีร์กีซและภาษารัสเซียเป็นภาษาราชการ อีกหนึ่งภาษาที่ใช้กันอย่างแพร่หลายคือภาษาอุซเบก และใช้อักษรซีริลลิกในการเขียนมาตั้งแต่ปี 1941

หากคุณไปเที่ยวคีร์กีซสถาน แล้วมีชาวบ้านชวนคุณกินขนมปังที่อบเสร็จใหม่ๆ หรือเชิญคุณแวะพักจิบชายามบ่ายระหว่างการเดินทางก็เป็นเรื่องปกติ

พออ่านจบ ก็อยากจะไป “คีร์กีซสถาน” ขึ้นมาอีกละ…