#priwreadbooks เสียงเพรียกแห่งดวงดาว Voices of a Distance Star (ほしのこえ)
#animagbooks Makoto Shinkai, Waku Oba เขียน ชฎิน ลือตระกูลประวัติ แปล
ฉันน่ะ…มีอะไรให้คิดถึงมากมายเต็มไปหมด อย่างเช่น เมฆในฤดูร้อน สายฝนเย็นชุ่มฉ่ำ กลิ่นของสายลมในฤดูใบไม้ร่วง ความนุ่มของผืนดินในฤดูใบไม้ผลิ ความรู้สึกโปร่งสบายของร้านสะดวกซื้อตอนกลางดึก บรรยากาศเย็นยะเยือกหลังเลิกเรียน กลิ่นของแปรงลบกระดาน เสียงของรถบรรทุกจากที่ไกล ๆ ในยามค่ำคืน โนโบรุคุง…ฉันรู้สึกว่าของพวกนั้นน่ะนะ อยู่กับตัวฉันมาตลอดเลยล่ะ
ในฤดูร้อนสุดท้ายของชีวิตมัธยมต้น โนโบรุ ได้รู้ว่า มิคาโกะ เพื่อนคนสนิทของเขาได้รับการคัดเลือกให้เป็นหนึ่งในนักบินกว่าพันชีวิตเพื่อขับเครื่องยานอวกาศ “เทรเซอร์” ที่ติดตั้งอยู่บนยาน “ริชิแทร์”สมาชิกกองกำลังอวกาศ ออกทำภารกิจสำรวจอารยธรรมทาร์เชี่ยน ที่เคยถูกค้นพบอยู่ในอวกาศ และต้องเดินทางสู่อวกาศอันแสนห่างไกล
เมื่อไม่ได้พบหน้ากันเหมือนเคย ระยะทางนั้นก็ได้กลายเป็นบททดสอบที่โหดร้ายที่สุดสำหรับความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง โนโบรุเองก็ไม่ได้ต่างไปจากคนๆ หนึ่งที่ถูกทิ้งให้รอคอยอยู่เพียงผู้เดียวบนโลก ในขณะเดียวกัน ฝั่งของมิคาโกะเอง ช่วงแรกนั้นจะเป็นเพียงการฝึกซ้อมอยู่บนดาวใกล้โลก แต่เมื่อเวลาผ่านพ้นไปเรื่อยๆ ภารกิจในอวกาศของเธอก็มีแต่จะยาก เสี่ยงตายและห่างไกลออกไปมากขึ้นทุกที
…โนโบรุคุง ลืมเรื่องของมิคาโกะไปแล้วรึเปล่านะ ยังไงก็ตาม มิคาโกะยังสบายดีอยู่จ้ะ จะว่าไป วันนี้ก็ได้รับแจ้งเรื่องสำคัญมากมาล่ะ พรุ่งนี้กองยานจะทำการวาร์ปอีกแล้วคราวนี้จะใช้ช็อตคัตแองเคอร์กระโดดไปให้ไกลสุดกู่ เป็นที่ที่ห่างไกลจากโลกประมาณ 8.6 ปีแสง มิคาโกะต้องออกไปอวกาศอันไกลแสนไกลจริงๆ แล้วล่ะ
ถ้าจะพูดว่านี่มันหมายความว่าไงล่ะก็ มันคือจากนี้ไปจะต้องใช้เวลาแปดปีกับอีกเจ็ดเดือนในการส่งเมลหากันไงล่ะ
พวกเราเหมือนคนรักที่ถูกพรากให้ห่างกันจากโลกไปอยู่สุดอวกาศเลยเนอะ ตอนที่ส่งเมลฉบับถัดไป โนโบรุคุงก็คงอายุยี่สิบสี่ปีแล้ว ถึงตอนนั้นก็คงยังไม่ลืมมิคาโกะสินะ
ไปก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ …จากมิคาโกะที่ทำตัวเหมือนนางเอกหนังโศกนาฏกรรม
พอไม่มีการสื่อสาร ก็ย่อมไม่สามารถรับรู้ถึงสถานะของความเป็นอยู่ของอีกฝ่ายได้ กว่าจะได้รับรู้ข้อความแต่ละครั้งก็รอนานมากขึ้นทุกที จากเดือน เป็นปี และเกือบสิบปีแสง แต่ทั้งสองก็ยังคงเชื่อมโยงกันด้วยข้อความจากโทรศัพท์มือถือ พร้อมกับต่อสู้เพื่อการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ โดยมีระยะทางและกาลเวลาเป็นบททดสอบความรู้สึกอ้างว้างในใจ
สุดท้าย เมื่อ โนโบรุ วัย 24 ปี ได้เดินทางมารับ มิคาโกะ วัย 19 ปี (ยิ่งเดินทางด้วยความเร็วมากเท่าไหร่เวลาในมิตินั้นจะยิ่งเดินช้าลงเท่านั้น) ก็เป็นการพิสูจน์ว่าระยะใจของทั้งสองคนก็ไม่เคยห่างกันไปไหนไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี หรือห่างกันแค่ไหนก็ตาม
พออ่านหนังสือจบแล้วไปลอง Search ดู ถึงได้รู้ว่ามันเป็น Anime มาก่อน แถมมีมานานแล้วอีก (2002 — 25 mins) เลยต้องไปหามาดู ซึ่งก็ตามปกติที่หนังสือมันมี Detail เยอะกว่ามาก ส่วน Anime ด้วยภาพและเสียงอาจจะทำให้สะเทือนใจกว่านิดนึง แต่ที่สำคัญที่สุดคือหนังสือมีตอนจบที่ทั้งสองได้กลับมาเจอกัน แต่ใน Anime ไม่มี
