#priwreadbooks แดงดุจเลือด

#นานมีบุ๊คส์ Salla Simukka เขียน กุลธิดา รุ่งเรืองเกียรติ แปล

กลางฤดูหนาวอันเย็นยะเยือก “ลูมิกกิ อันเดอร์ซอน” ชื่อของเธอแปลว่า สโนว์ไวต์ วัยสิบเจ็ดปี เดินเข้าไปพบธนบัตรที่เคยชุ่มเลือดแดงก่ำ ถูกล้างทำความสะอาดและตากห้อยเอาไว้จำนวนมาก อยู่ในห้องมืดในโรงเรียน

ลูมิกกิอาศัยอยู่คนเดียวในสตูดิโออพาร์ตเมนต์ ตัดขาดจากครอบครัวและอดีตที่เธอทิ้งไว้เบื้องหลัง เธอย้ายไปเข้าเรียนในโรงเรียนศิลปะชื่อดังและตั้งหน้าตั้งตาเรียนหนังสือให้จบ ลูมิกกิไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาและปาร์ตี้ที่เหล่าสาวสวยหนุ่มฮอตประจำโรงเรียนจัดขึ้นเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อเธอพบธนบัตรเปื้อนเลือด ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

ลูมิกกินึกไม่ออกเลยว่าทำไมถึงมีคนมาล้างเงินมากมายขนาดนั้นในห้องมืด
ของโรงเรียนมัธยมปลาย และยิ่งกว่านั้นยังทิ้งไว้แบบนั้นในห้องที่ไม่ได้ล็อกอีก บ้า
กันไปใหญ่แล้ว เธอพยายามหาเหตุและผลของเรื่องนี้จนหัวหมุน แต่ก็ไม่สำเร็จ เธอ
หลับตาและเห็นแบงก์เหล่านั้นห้อยเรียงราย มีชิ้นส่วนสำคัญบางอย่างหายไปจาก
ภาพในสมองของเธอ เธอไม่ใช่ยอดนักสืบอย่างเชอร์ล็อก โฮมส์เสียด้วย ที่เพียง
มองปราดเดียวก็สามารถปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ก่อนที่แบงก์มากมายจะมา
ห้อยอยู่ในห้องมืดของโรงเรียนแบบนี้

ลูมิกกิต้องคุยกับครูใหญ่ เธอควรไปนำเงินเหล่านั้นไปให้ครูใหญ่ หรือเธอ
ไม่ควรจะแตะต้องมันนะ

แสงแดดส่องลงมาที่กิ่งไม้ ดูระยิบระยับแยงตาเวลามอง ขนาดเธออยู่ในห้องเรียนที่อบอุ่นยังรู้สึกถึงความหนาวเหน็บจากข้างนอกได้ เธอตัวสั่น อากาศในห้องเรียนทำให้ความคิดของเธออืดอาด ราวกับก้าวย่างอันเชื่องช้าบนกาวเหนียวหนืด แล้วเธอก็ตัดสินใจในที่สุด

ลูมิกกิถูกพัดเข้าสู่วังวนแห่งการตามหาต้นตอของธนบัตรชุ่มเลือดนี้ เรื่องราวเริ่มทวีความร้ายแรง เมื่อหลักฐานชี้ว่าเบื้องหลังของมันอาจอันตรายเกินกว่าที่เธอจะคาดคิด เรื่องราวเกี่ยวพันกับพ่อของเพื่อนคนหนึ่งในโรงเรียน ที่เธอไม่เคยคิดแม้แต่จะยุ่งด้วย

กาลครั้งหนึ่งมีเด็กหญิงคนหนึ่งผู้ซึ่งไร้ความกลัวใดๆ

เด็กหญิงวิ่งเฉกเช่นที่ผู้คนวิ่งโดยไม่กลัวล้ม ร่างเธอเล็กแต่แข็งแกร่ง เท้าเธอเบาแต่หนักแน่น เธอก้าวไปบนหินและรากไม้ เธอรู้สึกถึงมอสส์นุ่มนิ่มใต้ฝ้าเท้า ทรายที่อุ่นเพราะแสงอาทิตย์ กลีบแหลมของลูกสน และหญ้าชื้นๆ เธอมั่นใจว่าสองขาของเธอจะพาไปทุกหนทุกแห่งที่เธอต้องการ

เด็กหญิงหัวเราะเฉกเช่นที่ผู้คนหัวเราะโดยไม่รู้จักความอับอาย เสียงหัวเราะกังวานออกมาจากช่องท้อง ขึ้นมาที่อก โครกครากอยู่ในคอ แตกฟองอยู่บนลิ้น จนในที่สุดก็ผ่านออกมาทางปาก ผ่านอากาศ และผสมผสานกันกลายเป็นดอกแอปเปิลบานอยู่บนต้นไม้ เสียงหัวเราะของเธอมอบความอบอุ่นและรังสรรค์ ความสดใสให้ทุกสิ่งรอบตัว แม้หลายครั้งมันจะจบที่การสะอึก แต่นั่นไม่สำคัญเลย เพราะยิ่งสะอึกเธอก็ยิ่งหัวเราะมากขึ้น

เด็กหญิงเชื่อใจคนเฉกเช่นที่ผู้คนเชื่อว่าโลกนี้จะไม่ทำให้ใครผิดหวัง และคนจะไม่ทรยศกัน เธอห้อยหัวลงมาและเชื่อว่าเธอจะไม่ตก หรือถ้าเธอหล่นลงมาก็จะมีคนรับไว้ก่อนถึงพื้น

กาลครั้งหนึ่งมีเด็กหญิงคนหนึ่งเพิ่งเรียนรู้ที่จะกลัว

เทพนิยายไม่ได้เริ่มแบบนี้ หากแต่เป็นเรื่องน่ากลัวต่างหากเล่า

โลกที่ลูมิกกิพยายามก่อร่างไว้อย่างดีเริ่มพังทลาย เธอเสียศูนย์และไม่แน่ใจว่าจะแก้ไขให้ทุกสิ่งกลับคืนดังเดิมได้ทันเวลา เธอโดนคนไล่ล่าเอาชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่า

เมื่อเธอเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเกินความจำเป็น แม้บางอย่างจะถูกคลี่คลาย (และอีกหลายอย่างที่หาที่มาที่ไปไม่ได้) ฉากสุดท้ายที่เธอกำลังวิ่งหนีออกจากบ้านที่จัดงานดั่งเทพนิยาย เธอก็โดนยิงเข้าที่ส่วนสะโพกจนได้

ยามเลือดหยดลงบนหิมะขาวโพลน ก็อาจสายเกินไปเสียแล้วที่จะช่วยชีวิตเพื่อนหรือแม้แต่ตัวเธอเอง

//ยืม ebook จาก TKRead