#priwreadbooks แมวและฉันในวันธรรมดา

#Bibli แอ-ซยุง เขียน วีรญา กังวานเจิดสุข แปล

ฉันเคยชินกับการคิดว่าชีวิตที่มีข้าวของกองรวมกันเยอะๆ คือชีวิตที่ปลอดภัย แต่สุดท้ายก็มีจินตนาการสวยหรูว่า อยากหันกลับไปสู่ชีวิตที่รู้จักการละทิ้งทีละนิด แม้โลกใบนี้จะกระตุ้นให้เราอยากอาศัยอยู่ในบ้านหลังกว้างขวางและใช้ชีวิตที่เก็บสะสมทรัพย์สินไว้มากมาย แต่เมื่อฉันลองกางแขนเพื่อกะดูว่าบ้านอันอบอุ่นเหมือนกระติกเก็บความร้อนของตัวเองจะมีขนาดเท่าไหน จึงพบว่าแค่พื้นที่เล็กๆ พอให้นั่งคิดและพักผ่อนหย่อนใจได้ก็อาจเพียงพอแล้ว

แมวและฉันในวันธรรมดา คือหนังสือรวมความเรียงประกอบภาพกว่า 180 ภาพ เขียนและวาด ถ่ายทอดประสบการณ์ชีวิตและการทำงานศิลปะ เผยเบื้องหลังและแง่คิดชีวิตในฐานะคนทำงานสร้างสรรค์ที่พยายามออกแบบชีวิตที่พอดีกับตัวเองและมีความสุขกับสิ่งเล็กๆ รอบตัว

ในฐานะฟรีแลนซ์ที่ใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวย่อมมีช่วงเวลาที่รู้สึกโดดเดี่ยวเป็นบางครั้ง แต่เมื่อเธอรับ มิวมิว แมวสีขาวปลอดมาเลี้ยง โลกที่เคยเงียบเหงาก็เปลี่ยนแปลงไป การมีสัตว์เลี้ยงตัวหนึ่งไม่ใช่แค่การเลี้ยงดูให้อาหาร แต่เป็นการแชร์พื้นที่ส่วนตัวที่เราหวงแหนให้ใครอีกคนด้วย แมวมีชีวิตในแบบของมันเอง การอยู่อาศัยกับแมวก็เหมือนกับการเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นที่ต่างจากเรามาก การปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมกันจึงเกิดขึ้นโดยปริยาย

ฉันเรียนรู้ความจริงข้อหนึ่งผ่านแมวของตัวเองว่า ชีวิตเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ แค่มีชีวิตอยู่ได้ในแต่ละวันก็เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมากแล้ว

มุมมองเล็กๆ น้อยๆ อย่างการซื้อเก้าอี้เข้าบ้าน การเก็บกวาด ไปจนถึงการย้ายที่อยู่อาศัย เราจะไม่ได้นึกถึงแค่ตัวเอง แต่ยังนึกถึงมุมมองของแมวด้วย ห้องจะอับไปไหม มีแดดส่องถึงหรือเปล่า มุมไหนจะเป็นมุมประจำของแมว

การได้เฝ้ามองแมวเติบโตขึ้นในแต่ละวัน แบ่งปันพื้นที่ที่สบายใจร่วมกัน แค่ได้ลูบขนนุ่มนิ่มอุ่นฟูยามไม่สบายใจ มีแมวคลอเคลียอยู่ข้างๆ ยามหลับใหล ละอองความกังวลที่เหมือนฝุ่นฟุ้งกระจายก็พลอยปลิวหายไป โลกที่เคยเงียบเหงากลับบรรเทาลง ราวกับว่าไม่ใช่แค่คนที่เลี้ยงดูแมว แมวเองก็คอยดูแลคนไปด้วย และการเลี้ยงดูแมวตัวนี้เองที่ทำให้เธอได้สัมผัสรูปร่างของความรัก และรู้สึกตัวเป็นครั้งแรกว่าการรักตัวเองนั้นเป็นแบบไหน

เรารู้ว่าชีวิตไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ชีวิตก็ยังมีความสุขได้

บ้านต้องมีขนาดกว้างขวางใหญ่โตหรือไม่ บางครั้งอาจไม่สำคัญเท่ากับว่าภายในบ้านนั้นประกอบขึ้นจากสิ่งใดและบรรจุอะไรไว้บ้าง ต้องละทิ้งหรือเก็บเกี่ยวสิ่งใดกลับมา มีความรักมากพอให้เป็นที่ชาร์จพลังไหม ปลอดภัยพอให้ทิ้งตัวลงนอนอย่างไร้ความกังวลหรือเปล่า บางทีเราอาจต้องกำหนดและออกแบบรูปแบบของมันในแบบที่พอดีกับตัวเอง ภายในบ้านของเราเอง

สุดท้ายแล้วลองกางแขนโอบกอดตัวเองหรือคนที่คุณรักดู ก็อาจจะพบว่าที่พักใจแสนอบอุ่นคือพื้นที่เท่านี้เอง

ไม่ว่าจะต้องพบเจอกับความเจ็บปวด หรือมองเห็นแต่ความขรุขระไม่ราบเรียบ
ของชีวิตอีกสักเท่าไร ให้เราย้อนกลับไปยืนที่จุดเริ่มต้นแห่งความสงบสุขอีกครั้งกันเถอะ

ขอบคุณพี่นุ่นที่ให้ยืมมาอ่านฮะ